Ludwik Bouchard

---

Życiorys

Urodził się jako syn francuskich imigrantów, Ludwik Bouchard czcił pamięć swoich przodków, w tym ojca, który był oficerem armii cesarza Napoleona I. W 1810 roku jego rodzina osiedliła się w Polsce, szukając nowych możliwości. Po ukończeniu Gimnazjum Realnego w Warszawie, młody Bouchard rozpoczął swoją drogę w sztuce malarskiej, a jego pierwszym nauczycielem był Aleksander Kokular, artysta zmarły w 1846 roku.

W latach 1846-1847 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W kolejnych latach doskonalił swoje umiejętności pod okiem Bonawentury Dąbrowskiego oraz Jana Feliksa Piwarskiego. Od roku 1855 był częścią grupy artystów wokół Wojciecha Gersona, którzy odegrali kluczową rolę w założeniu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

W 1857 roku Bouchard objął stanowisko nauczyciela rysunków w szkole powiatowej przy kościele Karmelitów w warszawskim Lesznie. W latach pięćdziesiątych podróżował po Polsce z innymi malarzami, malując pejzaże i biorąc udział w wystawach. Już w 1858 roku zaprezentował swoje prace na dwóch wystawach malarskich — w Krakowie oraz na Krajowej Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie.

W ciągu swojego życia, jego prace były wystawiane w latach 1860, 1862, 1863, 1869 oraz 1874 w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1859 roku rozpoczął współpracę z nowo powstałym Tygodnikiem Ilustrowanym, gdzie prowadził rubrykę pod nazwą Kronika Sztuk Pięknych. Dodatkowo, jego artykuły ukazywały się w Bibliotece Warszawskiej, gdzie dzielił się swoimi przemyśleniami na temat sztuki polskiej i międzynarodowej. Współpracował również z takimi publikacjami jak Bluszcz czy Wędrowiec.

Bouchard, jako krytyk artystyczny, kładł duży nacisk na narodowy charakter polskiej twórczości, z poszanowaniem jej europejskich korzeni. W 1868 roku opublikował pracę pt. Geniusz Grecji i tegocześni malarze francuscy: David, Ingres, Hipolit Flandrin, Eugeniusz Delacroix. Poza malarstwem interesował się architekturą, zwłaszcza gotycką oraz renesansową.

W 1862 roku przeniósł się do Włocławka, gdzie podjął pracę jako nauczyciel rysunku w 5-letniej szkole powiatowej. Wzajemne zainteresowania architekturą i polską niepodległością połączyły go z Rafałem Krajewskim, przyjacielem z czasów młodości. Bouchard zasłynął jako znakomity pedagog, a jednym z jego najbardziej znanych uczniów był Stanisław Noakowski, który później podkreślił, że to właśnie Buszard zainspirował go do wyboru kariery malarskiej.

Mimo jego talentu, przenosiny do Włocławka negatywnie wpłynęły na jego działalność artystyczną, ograniczając jego twórczość ze względu na nadmiar pracy pedagogicznej oraz brak kontaktu z pulsującym życiem kulturalnym stolicy. W rezultacie zrezygnował z malowania pejzaży na rzecz zleceń dotyczących obrazów religijnych. Jego bliską relację z księdzem Stanisławem Chodyńskim (prefektem szkoły realnej w latach 1869-1882) można uznać za wpływ na jego skierowanie się ku tematyce religijnej.

Izolacja Boucharda pogłębiła się po 1863 roku, kiedy to jego przyjaciel Krajewski wyjechał do Warszawy, by wstąpić do Rządu Narodowego podczas powstania styczniowego. W 1868 roku artysta zrezygnował z roli korespondenta prasowego. Zmiany w jego życiu nabrały tempa, gdy w latach 70. we Włocławku powstała fabryka fajansu; wtedy to Bouchard zaczął interesować się ceramiką, tworząc projekty wazonów, kafli i ornamentów. Z jego prac można dziś korzystać, a niektóre z nich znajdują się w Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku.

W 1892 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę, a jego życie zakończyło się 1 lutego 1912 roku. Został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku, w kwaterze 23/1/32. Dzisiaj prace Boucharda można podziwiać w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku, a jego obrazy religijne można odnaleźć w wielu kościołach Włocławka i okolic.

Życie prywatne

W życiu Ludwika Boucharda, jego dom przy ul. Wojska Polskiego 4 w Buszardowie był miejscem ważnym dla lokalnej kultury. Izabela Zbiegniewska wspominała, że prowadzili tam salon literacki, który przyciągał wielu miłośników literatury. W 2016 roku, dla uczczenia jego pamięci oraz innych znakomitych mieszkańców tego samego domu, takich jak Włodzimierz Gniazdowski i Feliksę Szałwińska, odsłonięto kamień pamiątkowy. Fundatorami tego głazu byli Jacek i Bożena Rejowie, którzy dodatkowo zaproponowali, aby skwer przed Teatrem Impresaryjnym im. Włodzimierza Gniazdowskiego otrzymał imię Buszarda.

W zakresie życia osobistego, Ludwik Bouchard był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą partnerką była Ludwika Porzycka, natomiast drugą żoną została Helena Nowacka, również pochodząca z Włocławka. Warto dodać, że jego nazwisko występuje w różnych wariantach, takich jak Bouchard i Buszar.

---

Oceń: Ludwik Bouchard

---