Jerzy Narbutt

---

Życiorys

Jerzy Narbutt urodził się w rodzinie o bogatej tradycji. Jego ojcem był Antoni Narbutt, dziennikarz, który przed wybuchem pierwszej wojny światowej pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Wileńskiego”. Matką Jerzego była Stanisława z Glińskich. W pewnym okresie jego życia szczególne znaczenie miała historia jego rodziny – dziadek Ferdynand Narbutt uczestniczył w powstaniu styczniowym i walczył w oddziale swojego kuzyna, Ludwika Narbutta.

Jerzy Narbutt kontynuował swoje wykształcenie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie miał przyjemność uczyć się pod okiem wybitnego profesora Władysława Tatarkiewicza. Jego debiut literacki miał miejsce w 1957 roku w renomowanym „Tygodniku Powszechnym”. Narbutt był aktywnym współpracownikiem prasy katolickiej, ale zdecydowanie unikał współpracy z wydawnictwami związanymi z ruchem paxowskim.

W grudniu 1975 roku, Jerzy Narbutt był jednym z sygnatariuszy protestu, który sprzeciwiał się zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, znanym jako List 59. W okresie od 1975 do 1980 roku był objęty zakazem druku, w związku z czym swoje teksty publikował w prasie drugiego obiegu. Oprócz tego, jego utwory ukazywały się w emigracyjnym tygodniku „Wiadomości”.

Warto także zaznaczyć, że Jerzy Narbutt był autorem słów do pieśni „Solidarni” (Solidarni, nasz jest ten dzień…), która, skomponowana przy muzyce Stanisława Markowskiego, stała się oficjalnym hymnem „Solidarności”. Narbutt zmarł 30 maja 2011 roku w Warszawie, znaleziono go na Cmentarzu Wolskim, gdzie spoczął na kwaterze 9-3-21.

Twórczość

Jerzy Narbutt był uznawanym autorem literackim, którego dorobek obejmuje rozmaite formy pisarskie. Jego twórczość składa się z powieści, zbiorów opowiadań, tomów wierszy oraz licznych artykułów i esejów, które publikowane były w takich pismach jak Ład czy tygodnik „Solidarność”. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego najważniejszych dzieł:

• Debiut i inne opowiadania,
• Znowu zakwitnie listopad,
• List nie wysłany pocztą (1975),
• Ostatnia twarz portretu,
• Sól ziemi (1980),
• Nasz jest ten dzień (1981),
• Szkice historyczne (1984),
• Druga twarz portretu (1982),
• Z ziemi polskiej, z ziemi włoskiej (1983),
• Uciec z wieży Babel (Arcana, Kraków 1999),
• Awantury polemiczne (2000),
• Od Kraszewskiego do Parnickiego (2000),
• Spory o słowa, spory o rzeczy (2001),
• Dwa bunty (2003),
• Wyrzucony na brzeg życia (2005).

Jego różnorodna twórczość pokazuje niezwykłą wszechstronność i głębię literacką, co czyni go jedną z ważniejszych postaci w polskim piśmiennictwie.

Odznaczenia

W 2004 roku Jerzy Narbutt otrzymał prestiżowe wyróżnienie, jakim jest Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy. To znaczące odznaczenie przyznawane jest ludziom, którzy w szczególny sposób przyczynili się do rozwoju stolicy.

Następnie, 14 czerwca 2006 roku, prezydent Lech Kaczyński uhonorował Narbutta za jego wybitne zasługi w zakresie rozwijania niezależnego dziennikarstwa oraz wolnych mediów w Polsce. Wyróżnienie to zaznacza również jego działalność na rzecz przemian demokratycznych oraz osiągnięcia w pracy w „Tygodniku Solidarność”. W ten sposób Jerzy Narbutt został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi znaczące docenienie jego pracy i zaangażowania.

---

Oceń: Jerzy Narbutt

---