Feliks Władysław Starczewski

---

Życiorys

Feliks Władysław Starczewski był utalentowanym muzykiem i pedagogiem, który zdobył swoje wykształcenie w Konserwatorium Warszawskim, gdzie studiował kompozycję pod okiem Antoniego Sygietyńskiego, a teorię muzyki u Zygmunta Noskowskiego. Jego nauka nie zakończyła się w Polsce; kontynuował edukację za granicą, ucząc się kompozycji u Engelberta Humperdincka w Berlinie oraz pod okiem Vincenta d’Indy w Paryżu. Dodatkowo, studiował muzykologię u znakomitych mentorów, takich jak Heinrich Bellermann, Oskar Fleischer i Max Friedlaender w Berlinie.

W latach 1919–1944 pełnił funkcję kierownika klasy fortepianu dodatkowego w Konserwatorium Warszawskim, gdzie w 1928 roku otrzymał zaszczytny tytuł profesora. Działał także aktywnie w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym im. Stanisława Moniuszki. Był jednym z współzałożycieli sekcji im. Chopina w 1899 roku oraz gospodarzem sekcji im. Moniuszki od 1903 roku. Pełnił również rolę wiceprezesa od 1906, a w latach 1909–1913 był prezesem tego towarzystwa. W latach 1920–1933 należał do zarządu, a w tym samym okresie pełnił rolę kustosza Biblioteki WTM.

Niezwykle ceniony jako akompaniator i muzyk kameralny, Starczewski występował nie tylko w Warszawie, ale również w mniejszych miejscowościach. Wśród jego kompozycji znajduje się m.in. opera dziecięca „Taniec Kwiatów” z 1915 roku, utwory przeznaczone na orkiestrę symfoniczną, dwie sonaty fortepianowe, wariacje na fortepian oraz szereg pieśni. Jego wiedza w dziedzinie muzyki przejawiała się także w licznych opracowaniach dotyczących historii muzyki, które publikowane były w takich periodykach jak „Kwartalnik Muzyczny”, „Muzyka” oraz „Słownik biograficzny PAU”.

Feliks Władysław Starczewski spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie zostały umiejscowione jego doczesne szczątki w kwaterze 180-6-9/10.

Wybrane dzieła

Feliks Władysław Starczewski to postać niezwykle wpływowa w polskiej kulturze muzycznej, a jego twórczość obejmuje różnorodne aspekty sztuki. W szczególności jego wybrane dzieła stanowią ważny element dziedzictwa muzycznego.

• Die polnischen Tänze (1901),
• Schola cantorum oraz Wincenty d’Indy jako pedagog (1905),
• Z muzyki: luźne uwagi i notatki (1906),
• Działalność muzyczna Jana Karłowicza: jej charakterystyka i ocena (1907),
• Konserwatorium muzyczne w Warszawie, zarys historii i działalności (1937, 2 wydania pol. I franc.),
• Nasza Ojczyzna: 20 piosenek dla dzieci na 1, 2 lub 3 głosy (1918),
• Flis: Uwertura na orkiestrę (1898),
• Pieśni skautów: śpiewy i deklamacje dla harcerzy polskich (1916).

Prace Starczewskiego pokazują nie tylko jego talent jako kompozytora, lecz także jego zaangażowanie w edukację muzyczną oraz rozwój kultury muzycznej w Polsce.

---

Oceń: Feliks Władysław Starczewski

---