Jerzy Łoziński (historyk sztuki)

---

Życiorys

Jerzy Łoziński, wybitny historyk sztuki, rozpoczął swoje nauki w III Męskim Gimnazjum Miejskim im. Hugona Kołłątaja w Warszawie. W obliczu II wojny światowej uzyskał maturę na tajnych kompletach w 1943 roku. Jego studia obejmowały również czas na warszawskich tajnych uczelniach, takich jak Uniwersytet Ziem Zachodnich, gdzie studiował filozofię, oraz Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Niestety, w 1944 roku został aresztowany, co skutkowało pobytem na Pawiaku oraz w obozie koncentracyjnym Stutthof.

Po zakończeniu wojny Jerzy Łoziński kontynuował swoje studia w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1946–1948, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim od 1948 do 1951 roku. Wśród jego wykładowców znaleźli się znakomici specjaliści, tacy jak Stanisław Lorentz, Władysław Tomkiewicz oraz Juliusz Starzyński.

W okresie od 1950 do 1952 roku Łoziński pracował w Centralnym Biurze Inwentaryzacji Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków, a następnie dołączył do Instytutu Sztuki PAN, gdzie w latach 1957–1987 kierował Zakładem Inwentaryzacji Zabytków. Współpracował również z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1954–1956 oraz z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim w latach 1972–1974.

W 1969 roku na Uniwersytecie Warszawskim obronił rozprawę doktorską poświęconą Centralnym kaplicom grobowym w Małopolsce z lat 1520–1630 pod przewodnictwem Stanisława Lorentza. Od 1977 roku zaangażował się w pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w latach 1981–1987 sprawował funkcję kierownika Zakładu Historii Sztuki. Został emerytem w 1987 roku, a w 1993 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Jerzy Łoziński był przez długie lata redaktorem naczelnym Katalogu zabytków sztuki w Polsce, a także czynnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Po zakończeniu swojego życia, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 155b-2-8.

---

Oceń: Jerzy Łoziński (historyk sztuki)

---