Jerzy Mieczysław Dyner, urodzony 14 września 1951 roku w Warszawie, to postać o znaczącym wkładzie w polską politykę oraz działalność inżynieryjną. Jako doświadczony konstruktor oraz elektryk, zdobył uznanie w różnych dziedzinach, co pozwoliło mu na zdobycie mandatów w Sejmie. W szczególności, był posłem w X kadencji, co stanowi ważny element jego bogatej kariery zawodowej.
Jego doświadczenie i wiedza techniczna przyczyniły się do efektywnego działania w strukturach legislacyjnych, a także do podejmowania decyzji dotyczących polityki w Polsce.
Życiorys
Jerzy Dyner to osoba, która zdobyła wykształcenie i doświadczenie w różnych obszarach życia zawodowego. Ukończył liceum ogólnokształcące w 1969 roku, a następnie w latach 90. rozpoczął studia inżynierskie, które ukończył. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako konstruktor, pracując w Fabryce Samochodów Osobowych w Warszawie.
W 1980 roku dołączył do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, gdzie szybko zdobył zaufanie i objął stanowisko przewodniczącego na wydziale remontowym swojego miejsca pracy. Jego aktywność w ruchu związkowym doprowadziła do tego, że został członkiem prezydium zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”. W wyniku wprowadzenia stanu wojennego, jego działalność związana z opozycją przeciwko władzy została przerwana; został internowany na ponad cztery miesiące.
Po wyjściu z internowania, Dyner zaangażował się w działalność podziemnego Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarności”, co stanowiło kolejny krok w jego aktywności politycznej. W 1989 roku zyskał mandat posła na Sejm kontraktowy z okręgu wolskiego jako kandydat bezpartyjny, dzięki wsparciu Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. W parlamencie był członkiem Komisji Systemu Gospodarczego i Polityki Przemysłowej oraz dwóch komisji nadzwyczajnych.
Działając w Sejmie, stał się członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, mieszcząc się w gronie niezależnych posłów. W następnych wyborach zmagał się z porażką, ubiegając się o reelekcję w imieniu Porozumienia Centrum. W 1997 roku próbował, jednak bez powodzenia, uzyskać mandat z list Akcji Wyborczej Solidarność w okręgu warszawskim. Do 1998 roku zasiadał w Radzie m.st. Warszawy, gdzie kierował klubem „Radni Prawicy” oraz przewodniczył komisji bezpieczeństwa.
Po zakończeniu działalności w Radzie, Dyner kontynuował swoją karierę w Porozumieniu Polskich Chrześcijańskich Demokratów. W 2001 roku objął funkcję pełnomocnika finansowego Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy. Po tym okresie zdecydował się na wycofanie z polityka, ale nadal pozostaje aktywnym członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
Odznaczenia
W 2012 roku prezydent Bronisław Komorowski nadał Jerzemu Dynerowi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
- Odznaczeni za walkę o „wolne słowo”. prezydent.pl, 13.06.2012 r. [dostęp 05.09.2022 r.]
- 25 lat później. „Magazyn FSO”. Nr 12, 10.2005 r.
- a b Była drużyna. „Gazeta Wyborcza”, 09.09.1999 r.
- a b Była drużyna. „Gazeta Wyborcza”, 16.09.1999 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Jan Parys | Marcin Święcicki | Mieczysław Ferszt | John Sobieski | Bogusław Winid | Sabina Feinstein | Jan Kinast | Piotr Andrzejewski | Stefan Przezdziecki | Zbigniew Skokowski | Henryk Suchenek-Suchecki | Romuald Spasowski | Antoni Jakubowski (1887–1960) | Gustaw Potworowski (dyplomata) | Anastasij Wonsiacki | Lilianna Drzewiecka | Wacław Święcicki | Leszek Rowicki | Michał Radlicki | Marcel RaymanOceń: Jerzy Dyner