Zbigniew Skokowski to postać o niezwykle interesującej biografii, urodzona 8 stycznia 1888 roku w Warszawie, gdzie również spędziła swoje ostatnie lata życia, odchodząc 1 lutego 1943 roku. Był nie tylko polskim urzędnikiem państwowym, ale także pełnił funkcję oficera, łącząc te obowiązki z aktywnym działaniem jako d działacz wolnomularski.
Jego życie i działalność odzwierciedlają złożoną historię Polski i jej społeczeństwa w XX wieku, pozostawiając trwały ślad w pamięci współczesnych.
Życiorys
Urodzony 8 stycznia 1888 roku w Warszawie, Zbigniew Skokowski w młodości uczył się w V Gimnazjum Męskim Klasycznym w stolicy. Jego zaangażowanie w działalność wolnościowo-inteligencką przejawiało się w aktywnym uczestnictwie w „Kółku Samokształcenia”, gdzie był członkiem kierującym. W 1905 roku brał udział w strajku szkolnym, podczas którego nawiązał bliską przyjaźń z Tadeuszem Kotarbińskim. Po zakończeniu strajku został wyrzucony ze szkoły i musiał kontynuować edukację w prywatnym Liceum Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie 1906 roku uzyskał maturę.
Od roku 1905 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, jednak w 1906 roku, po rozpadzie partii, przyłączył się do PPS-Lewicy. Na początku 1907 roku przeszedł do Organizacji Bojowej PPS, gdzie pełnił rolę bojownika. Wziął udział w napadzie na urząd gminny w Kątach. Od października 1907 roku przebywał w Paryżu, gdzie studiom społecznym i filozoficznym poświęcił się na Sorbonie. W 1912 roku powrócił do Polski, wypisując się z PPS, a po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Grupy Pracy Narodowej.
W październiku 1917 roku rozpoczął współpracę z Departamentem Gospodarki Społecznej Tymczasowej Rady Stanu, a rok później znalazł się w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. 7 lipca 1919 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie służył do 12 listopada 1920 roku. Po powrocie do ministerstwa, 1 maja 1921 roku zajął stanowisko w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W 1922 roku był członkiem polskiej delegacji na Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie jako rządowy rzeczoznawca.
W lutym 1923 roku wygrał międzynarodowy konkurs na stanowisko zastępcy kierownika Sekcji Studiów Ogólnych w Międzynarodowym Biurze Pracy przy Lidze Narodów w Genewie i pełnił tę funkcję przez trzy lata. W połowie 1925 roku został członkiem warszawskiej loży wolnomularskiej jako Andrzej Topolski, a niedługo potem stał się jej przedstawicielem na arenie międzynarodowej, reprezentując Polskę w Międzynarodowym Stowarzyszeniu Mularskim w Genewie.
Mianowany podporucznikiem z dniem 1 lipca 1925 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii, w 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Był przypisany do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I jako oficer „powyżej 40 roku życia”. W marcu 1926 roku Skokowski wrócił do ministerstwa, a 22 grudnia 1927 roku awansował na radcę ministerialnego. Poparł przewrót majowy z 1926 roku oraz politykę Józefa Piłsudskiego.
Od grudnia 1928 roku do początku 1931 roku był referentem ds. społecznych w ambasadzie w Londynie, a następnie wrócił do Ministerstwa Opieki Społecznej, gdzie z dniem 19 września 1931 roku objął kierownictwo ministerialnej Inspekcji Ubezpieczeń Społecznych. Jako pełnomocnik rządu prowadził polską delegację w rozmowach o polityce pracy i opieki społecznej z takimi krajami jak Czechosłowacja, Rumunia, Francja oraz Wolne Miasto Gdańsk.
Pod koniec lat trzydziestych XX wieku Skokowski pełnił funkcję zastępcy komisarza Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, prowadząc wykłady z zakresu polityki emigracyjnej na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz traktatów handlowych i pracy w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Publikował również prace naukowe oraz artykuły na ten temat.
Angażując się w wolnomularską działalność, brał udział w międzynarodowych spotkaniach organizacji, jednak w lutym 1938 roku został zaatakowany w Sejmie przez posła Wacława Budzyńskiego, który domagał się oskarżenia go o udział w tajnym związku. Po rozwiązaniu polskiego wolnomularstwa 26 października 1938 roku Skokowski nie angażował się już w działalność pozostałych grup.
W październiku 1939 roku niemiecki okupant mianował go dyrektorem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jednak rzeczywisty nadzór sprawował niemiecki komisarz. Mimo to, Skokowski aktywnie wspierał ruchy opozycyjne związane z legalnym rządem RP.
W czasach II Rzeczypospolitej był członkiem loży wolnomularskiej w Warszawie. Zmarł 1 lutego 1943 roku w Warszawie.
Życie prywatne
Życie osobiste Zbigniewa Skokowskiego jest ściśle powiązane z jego rodziną i ich osiągnięciami. Był potomkiem znanego adwokata Wiktora Skokowskiego i Felicji z Boreckich. W jego rodzinie znajdowało się także wielu innych prawników, w tym jego brat Jerzy, który specjalizował się w procesach politycznych.
W gronie rodzinnym wyróżniali się również Wacław i Kazimiera. Co ciekawe, jego szwagrem był Tadeusz Radliński, co wprowadzało dodatkowe powiązania w środowisku prawniczym.
Zbigniew Skokowski związał się małżeństwem z Marią z Żebrowskich (wcześniej Ładą-Walicką) 28 lipca 1929 roku. Para doczekała się syna, Jerzego, co z pewnością miało znaczenie dla ich życiowych wyborów i zaangażowania w życie rodzinne.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Stefan Żółkiewski | Stanisław Żaryn (politolog) | Kazimierz Kobylański | Andrzej Kralczyński | Ignacy Matuszewski | Robert Kwaśniak | Lech Jaworski | Andrzej Ananicz | Wojciech Kętrzyński (1918–1983) | Joachim Moszyński | Stefan Przezdziecki | Piotr Andrzejewski | Jan Kinast | Sabina Feinstein | Bogusław Winid | John Sobieski | Mieczysław Ferszt | Marcin Święcicki | Jan Parys | Jerzy DynerOceń: Zbigniew Skokowski