Anastasij Wonsiacki

---

Dzieciństwo i edukacja

Anastasij Wonsiacki przyszedł na świat w Warszawie, będąc jednym z pięciorga dzieci Andrieja Nikołajewicza Wonsiackiego oraz Niny Anastasijewny Pluszczewskiej. Jego ojciec, pułkownik carskiej żandarmerii, zginął w czerwcu 1910 roku w Radomiu z rąk polskich rewolucjonistów, co wpłynęło na losy rodziny. W tym trudnym okresie Anastasij został wysłany do Moskwy, gdzie rozpoczął edukację w 1 Moskiewskim Korpusie Kadetów.

Następnie, w 1916 roku, kontynuował naukę w Akademii Wojskowej dla oficerów kawalerii w Sankt Petersburgu. Jednak w 1917 roku jego edukacja została przerwana, gdyż zaczął służyć na froncie, w wyniku wybuchu I wojny światowej, co znacząco wpłynęło na jego dalsze losy.

Służba wojskowa

Jako młody kadet Akademii Wojskowej w Petersburgu, Wonsiacki przystąpił do Armii Ochotniczej Antona Denikina. W czasie walk, które prowadził pod dowództwem pułkownika Wasilija Gerszelmana, brał udział w zaciętych starciach z bolszewikami w obszarze Rostowa nad Donem. W trakcie tych niebezpiecznych działań, doznał dwóch ran.

W 1919 roku Wonsiacki został awansowany do stopnia kapitana, jednak dalsze uczestnictwo w konfliktach uniemożliwiła mu ciężka choroba, jaką był tyfus. W marcu 1920 roku opuścił Rosję, wyjeżdżając z żoną Ljubą Muromską. Ich podróż prowadziła najpierw do brytyjskiego szpitala na Gallipoli, gdzie przez miesiąc poddawano go leczeniu.

Następnie, przemierzając Turcję i Francję, dotarli do Londynu, gdzie osiedli w domu Feliksa Jusupowa. 30 lipca 1923 roku, dzięki usługom na pokładzie statku SS France, przybyli do Stanów Zjednoczonych. Tam, przez kilka lat, pracował w firmie zajmującej się produkcją parowozów.

W 30 września 1927 roku, uzyskał obywatelstwo amerykańskie. W 1930 roku stanął przed amerykańską komisją wojskową, co pozwoliło mu dołączyć do korpusu amerykańskich oficerów rezerwy w stopniu podporucznika (first lieutenant).

Działalność polityczna

W latach dwudziestych XX wieku Anastasij Wonsiacki, przebywający na emigracji, aktywnie zaangażował się w Wszechrosyjską Organizację Faszystowską. Pod koniec tej dekady organizacja ta ściśle współpracowała z Rosyjską Partią Faszystowską, która działała w Mandżurii. W 1933 roku Wonsiacki zdecydował się na zerwanie współpracy z tą organizacją i zainicjował powstanie Robotniczo-Chłopskiej Partii Faszystów. Jej siedzibą stała się jego posiadłość w Connecticut.

Na terenie tej posiadłości zaczęło ukazywać się rosyjskojęzyczne czasopismo o nazwie Faszist. W 1934 roku organizacja pod przewodnictwem Wonsiackiego połączyła się z Rosyjską Partią Faszystowską Konstantina Rodzajewskiego, funkcjonującą w Mandżurii. W tym samym roku Wonsiacki objął stanowisko lidera tej partii, którym kierował przez następny rok.

Okres II wojny światowej przyniósł nowe wydarzenia w życiu politycznym Wonsiackiego. Jego działalność zaczęła budzić zainteresowanie FBI, głównie z powodu jego pro-niemieckich przekonań oraz współpracy z amerykańskimi nazistami, w tym z Williamem Dudleyem Pelleyem oraz liderem organizacji German American Bund, Fritzem Kuhnem. W czerwcu 1942 roku stanął przed sądem, gdzie został skazany na pięć lat więzienia oraz karę grzywny w wysokości pięciu tysięcy dolarów.

Po odbyciu trzech lat kary w federalnym więzieniu w Springfield, Missouri, Wonsiacki osiedlił się w St. Petersburgu na Florydzie. Tam zaangażował się w pisanie dla rosyjskojęzycznych czasopism oraz zainicjował stworzenie muzeum ostatniego cesarza Rosji, Mikołaja II.

Życie osobiste

W latach dwudziestych XX wieku, na obszarze dzisiejszej Ukrainy, Anastasij Wonsiacki wstąpił w związek małżeński z Ljubą Muromską. W lutym 1922 roku wziął drugi ślub z Marion Buckingham Ream, córką znanego biznesmena Normana Reama, co miało miejsce mimo jego braku rozwodu z pierwszą żoną.

Niestety, sytuacja ta doprowadziła do uznania Wonsiackiego przez sąd za bigamistę. W wyniku tego wyroku, zerwał on kontakty z pierwszą małżonką i nawiązał nowy związek z Edith Priscillą Royster. Z tego związku urodził się jego syn, Andriej, w 1950 roku.

Anastasij Wonsiacki zmarł 5 lutego 1965 roku w wyniku niewydolności krążenia, w szpitalu zlokalizowanym w Saint Petersburgu na Florydzie. Jego ciało zostało pochowane na cmentarzu West Thompson w Thompson w stanie Connecticut. Dokumenty, które pozostały po jego śmierci, przekazano do Archiwum Hoovera w Kalifornii.

W 1963 roku, w brazylijskim São Paulo, ukazały się jego wspomnienia zatytułowane Сухая гильотина: американская юстиция во времена Рузвельта.

---

Oceń: Anastasij Wonsiacki

---