Irena Domańska


Irena Domańska, urodzona 9 lipca 1903 roku w Warszawie, to postać, która miała znaczący wpływ na polski system opieki zdrowotnej i życie publiczne. Jej działalność nie ograniczała się tylko do pracy lekarskiej, gdyż była również zaangażowaną działaczką partyjną oraz państwową.

Odeszła z tego świata 28 stycznia 1985 roku w swoim rodzinnym mieście, Warszawie, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii Polski.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie Stefana Twardowskiego (1874–1955) oraz Jadwigi z Radzimińskich (1882–1919). W jej rodzinie były także dwie siostry: najstarsza zmarła po półtora miesiąca życia, a także Jadwiga (1919–1981) oraz dwóch braci: Tadeusz (1906–1940), porucznik rezerwy, który został zamordowany w Katyniu, oraz Wacław (1908–1989). Ukończyła studia medyczne w Strasburgu.

Już od 1923 roku angażowała się w działalność ruchu robotniczego, przynależąc do kolejnych organizacji: KPP, FPK, PPR oraz od 1948 roku do PZPR. W końcu lat 30. razem z mężem ochotniczo wyruszyli do Hiszpanii, gdzie walczyli w XIII Brygadzie Międzynarodowej, dowodzonej przez Bolesława Mołojca, członka KPP.

W trakcie II wojny światowej aktywnie działała w francuskim ruchu oporu. Do 1947 roku pełniła funkcję delegata PCK na Francję. Po powrocie do Polski zaangażowała się w działalność Polskiego oraz Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.

Pełniła szereg istotnych funkcji, w tym w latach 1955–1970 oraz ponownie 1974–1979 była prezesem PCK, w latach 1970–1974 wiceprezesem, a od 1979 roku pełniła zaszczytną rolę honorowego prezesa. Dodatkowo była dyrektorem Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie.

W latach 1953–1956 zasiadała jako posłanka w Sejmie PRL I kadencji. Była żoną Mieczysława Domańskiego, lekarza oraz działacza Komunistycznej Partii Polski, który zginął w trakcie hiszpańskiej wojny domowej. Zmarła w Warszawie, a jej ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 234-1-13,14).

Ordery i odznaczenia

Irena Domańska to postać, która zasłużyła się w wielu dziedzinach, a jej osiągnięcia zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami. Oto lista nagród, które otrzymała w trakcie swojej kariery:

  • Order Sztandaru Pracy II klasy, nadany 22 lipca 1950 roku,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymała 24 listopada 1947 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 13 stycznia 1955 roku,
  • Złoty Znak Związku Ochotniczych Straży Pożarnych z 1966 roku,
  • Medal Międzynarodowego Czerwonego Krzyża im. Henri Dunanta.

Przypisy

  1. „Mój dziadek Stefan” – Janusz Twardowski | Kronika techniki pompowej [online], 14.08.2014 r. [dostęp 25.07.2023 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: JADWIGA TWARDOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 26.02.2018 r.]
  3. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13.01.1955 r. nr 0/113 - na wniosek Ministra Zdrowia.
  4. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1012 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie podniesienia zdrowotności Narodu”.
  5. M.P. z 1947 r. nr 153, poz. 910 „za zasługi w pracy społecznej”.
  6. "Strażak: pismo Związku Ochotniczych Straży Pożarnych", nr 14 (325), 16-31.07.1966 r., s. 14.
  7. Leksykon historii Polski z 1995, s. 145.

Oceń: Irena Domańska

Średnia ocena:4.56 Liczba ocen:24