Henryk Woroniecki

---

Życiorys

Henryk Woroniecki, syn Włodzimierza Ezechiela Woronieckiego żyjącego w latach 1859–1935 i Marii Leonii Epstein (ur. 1871), rozpoczął swoją edukacyjną ścieżkę w Gimnazjum im. gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, kończąc je w 1911 roku. Następnie zdecydował się na studia za granicą, gdzie zdobył wiedzę na wyższych studiach handlowych w Liège oraz na kierunku socjologicznym na wydziale społecznym Uniwersytetu w Lozannie, uzyskując dyplom licencjacki w 1915 roku. W trakcie nauki, zarówno w kraju, jak i w trakcie zagranicznych studiów, aktywnie wspierał polski ruch dążący do odzyskania niepodległości. Należał do takich organizacji jak „Zet”, „Zarzewia”, Legia Niepodległościowa oraz Drużyny Strzeleckie w Liège.

W 1919 roku rozpoczął pracę jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od 1 maja 1920 roku pełnił funkcję zastępcy konsula w Olsztynie, okres jego pracy zbiegł się z napięciami przed plebiscytem. W obliczu działań zwolenników niemieckich, w tym aktów terroryzmu wobec polskich działaczy, wielokrotnie składał protesty w Komisji Alianckiej. Funkcję wicekonsula pełnił do 9 czerwca 1920 roku, a następnie przez kilka miesięcy kierował Konsulatem Generalnym RP w Olsztynie od 1 sierpnia do 11 października 1920 roku.

Po zakończeniu pracy w Olsztynie wrócił do Warszawy, gdzie w czerwcu 1922 roku został starszym referentem w Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa. W ciągu następnych lat pełnił różne ważne funkcje, był między innymi konsulem w Królewcu, sekretarzem poselstwa w Sztokholmie od sierpnia 1927 roku, konsulem w Czerniowcach (1928-1929) oraz radcą Ministerstwa Spraw Zagranicznych od września 1929 roku. Od stycznia 1932 roku pozostawał w stanie nieczynnym.

Wieloletnia praca pisarska pozwoliła mu na publikację wielu artykułów w polskich i zagranicznych pismach, posługując się pseudonimami takimi jak Gryf, Bolesław Gryficz, J. Gedyminowicz oraz innymi. Jego teksty ukazały się na łamach m.in. „La Guerre Mondiale” w Genewie, „Polish Review” w Londynie, „Tribune de Lausanne”, „Wieku XX”, „Epoki”, „Kuriera Poznańskiego”, „Polski Zachodniej”, „Przełomu” oraz „Myśli i Czynu”. W niektórych z publikacji odnosił się do swojej pracy w czasie plebiscytu na Warmii i Mazurach, omawiając takie tematy jak „Plebiscyt wschodniopruski i jego skutki” w „Polska Zachodnia” z stycznia 1926 roku oraz „Wspomnienia z plebiscytu w Prusach Wschodnich” w „Niepodległość” z 1938 roku.

Podczas II wojny światowej został aresztowany przez hitlerowców, a jego los nie ominął mroczny ślad, gdyż był więziony na Pawiaku, a stamtąd wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tadeusz Oracki wskazuje na datę 17 czerwca 1942 roku, jako dzień aresztowania, jednak informacje archiwalne Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau przytaczają datę 18 kwietnia 1942 roku, pod której to zarejestrowany został jako numer 31348. Zginął w obozie, czego świadectwem są zapisy funkcjonujące po wojnie.

Za swoje zasługi w walce o niepodległość został odznaczony Medalem Niepodległości, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz szwedzkim krzyżem kawalerskim Orderu Gwiazdy Polarnej przyznanym w 1928 roku. Henryk Woroniecki był mężem Jadwigi Liedtkie (1890–1973), z którą doczekał się córki Teresy (1917–1995) oraz syna Andrzeja (1920–1942).

---

Oceń: Henryk Woroniecki

---