Karol Bąkowski

Polityka i administracja

Karol Bąkowski, znany również jako Karol lub Leszek, to postać o interesującej biografii, która zasługuje na uwagę. Urodził się 29 listopada 1912 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył w tym samym mieście, 1 marca 1960 roku. Jako działacz komunistyczny odgrywał znaczącą rolę w strukturach wojskowych i politycznych ówczesnej Polski.

W latach 1945-1956 wyróżniał się jako major 1 Armii Wojska Polskiego, co potwierdza jego zaangażowanie w wojskowy rozwój kraju. W 1952 roku objął stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi, gdzie podejmował kluczowe decyzje dotyczące lokalnej polityki partyjnej. W latach 1952-1957 zasiadał także w Sejmie, co dodatkowo podkreśla jego wpływ na kształtowanie norm prawnych w Polsce.

Karol Bąkowski nie tylko owoce swojej kariery opierał na aktywności politycznej, ale również wojskowej. W latach 1953-1956 pełnił funkcję zastępcy szefa, a następnie szefa Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, co stanowiło istotny element strategii wywiadowczej w okresie zimnej wojny. Po ustąpieniu z tego stanowiska prowadził działalność w strukturach Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej jako szef wyszkolenia w latach 1957-1960.

Życie Karola Bąkowskiego to przykład skomplikowanej drogi w systemie politycznym PRL, odzwierciedlającej wojnę ideologiczną oraz wewnętrzne zawirowania władz. Jego wkład w formowanie powojennej Polski niewątpliwie pozostaje tematem licznych badań oraz debat historycznych.

Życiorys

Karol Bąkowski, jako absolwent średniej kolejowej szkoły technicznej w 1930 roku, rozpoczął swoją karierę zawodową jako ślusarz oraz majster w warszawskich fabrykach. Jego działalność polityczna rozpoczęła się już w 1928 roku, kiedy to związał się z Związkiem Młodzieży Komunistycznej (ZMK), przekształconym w 1930 roku w Komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej (KZMP). W latach 1935-1936 był członkiem, a w 1936-1937 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Dzielnicowego (KD) KZMP Warszawa-Praga oraz był członkiem Komitetu Dzielnicowego Komunistycznej Partii Polski (KPP).

Od 1936 roku kierował młodzieżową sekcją Związku Zawodowego Metalowców na Pradze. W latach 1933-1935 odbył służbę wojskową w Modlinie. Po zakończeniu służby wojskowej, w latach 1936-1938 organizował wyjazdy polskich ochotników do Hiszpanii, aby wspierać działania wojenne podczas wojny domowej.

Po wrześniu 1939 roku wyjechał z żoną do Magnitogorska, gdzie od 1940 roku pracował jako technik oraz kierownik oddziału w Zakładach Metalurgicznych, dodatkowo pełniąc funkcję sekretarza MOPR. W październiku 1943 wstąpił do 1 Armii Wojska Polskiego, gdzie zdobył awans na zastępcę dowódcy batalionu, a później pułku, odpowiedzialnego za sprawy polityczno-wychowawcze. W 1944 roku Bąkowski został członkiem korpusu oficerów polityczno-wychowawczych 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki.

Również w 1944 roku przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W dniu 12 lutego 1945 roku objął stanowisko I sekretarza Komitetu Miejskiego (KM) PPR w Bydgoszczy, które zajmował do 23 sierpnia 1945 roku. W latach 1945-1948 pełnił funkcję przewodniczącego Okręgowej Rady Związków Zawodowych (ORZZ). W grudniu 1945 roku brał udział w I Zjeździe PPR, a następnie w grudniu 1948 roku w Zjeździe Zjednoczeniowym PPR i PPS (I Zjeździe PZPR).

Dnia 20 września 1946 roku został posłem do Krajowej Rady Narodowej, reprezentując Polską Partię Robotniczą, zgłoszony przez Wojewódzką Radę Narodową w Bydgoszczy. Od stycznia do listopada 1949 roku pracował jako kierownik Wydziału Personalnego i II sekretarz KW PZPR w Bydgoszczy. W latach 1950-1952 był studentem Dwuletniej Szkoły Partyjnej przy KC PZPR, a następnie od 30 czerwca 1952 roku pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR w Łodzi.

W wyniku wyborów przeprowadzonych 26 października 1952 roku, Bąkowski został posłem na Sejm PRL z okręgu łódzkiego. Od października 1953 roku uzyskał stopień pułkownika oraz został zastępcą szefa, a później szefem Głównego Zarządu Informacji WP. Od 1957 roku aż do swojej śmierci pełnił rolę szefa wyszkolenia w Komendzie Głównej Milicji Obywatelskiej. Był delegatem na II i III Zjazd PZPR, które miały miejsce w marcu 1954 oraz marcu 1959 roku, na których został wybrany do Centralnej Komisji Rewizyjnej działającej przy KC PZPR.

Po jego odejściu, Karol Bąkowski został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A26-tuje-16).

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń i wyróżnień Karola Bąkowskiego, należy wymienić następujące:

  • Order Sztandaru Pracy II klasy,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych.

Przypisy

  1. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 27.11.2019 r.]
  2. Andrzej Paczkowski, Trzy twarze Józefa Światły. Przyczynek do dziejów komunizmu w Polsce, Warszawa 2009 r., s. 65.

Oceń: Karol Bąkowski

★★★★★
Średnia ocena:5 Liczba ocen:24