Ignacy Martynowicz

Martynowicz pochodził z rodziny o silnych tradycjach robotniczych; jego ojciec, Wiktor, był murarzem i aktywnie uczestniczył w działalności SDKPiL. Wpływ ojca skłonił Ignacego do przystąpienia do tej partii w 1904 roku. Sam również był murarzem i zaangażował się w ruch robotniczy. Jego działalność nie była wolna od represji; wielokrotnie był aresztowany, a w latach 1907-1911 odbywał karę w katordze i więzieniach.

Podczas I wojny światowej przebywał na Ukrainie, a po rewolucji lutowej w 1917 roku służył krótko w Milicji Ludowej w Jekatiernosławiu (obecnie Dniepropietrowsk). W styczniu 1919 roku powrócił do Warszawy, gdzie wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), która w 1925 roku przekształciła się w Komunistyczną Partię Polski (KPP). Równocześnie dołączył do Związku Zawodowego Robotników i Robotnic Przemysłu Budowlanego, w którego zarządzie zasiadał w latach 1925-1926.

Jednak w końcu 1926 roku Martynowicz został usunięty zarówno z KPP, jak i związku zawodowego. Następnie przyłączył się do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) oraz Stowarzyszenia Byłych Więźniów Politycznych. W listopadzie 1928 roku, po wewnętrznym rozłamie w PPS, stanął po stronie frakcji piłsudczykowskiej.

W latach 1933-1938 był przewodniczącym Zarządu Głównego Centralnego Związku Robotników Przemysłu Budowlanego, do którego wstąpił już w 1928 roku. W październiku 1936 roku został uhonorowany Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Jednak 4 kwietnia 1938 roku oznaczenie to zostało mu cofnięte po ujawnieniu wcześniejszych powiązań z partią komunistyczną przez Komisariat Rządu m.st. Warszawy.

W okresie okupacji niemieckiej pracował w warszawskich firmach budowlanych. 14 sierpnia 1944 roku został aresztowany przez Niemców i przymusowo wywieziony do Austrii. Po wojnie, w lipcu 1945 roku, powrócił do Polski, gdzie podjął pracę w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym oraz Spółdzielni Pracy "Skała". Po wojnie wstąpił do PPS, a od grudnia 1948 roku należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1958 roku przeszedł na emeryturę, a po śmierci został pochowany na cmentarzu Bródnowskim.