Henryk Hosiasson


Henryk Hosiasson, znany również jako Henryk Hosson, to postać, która zapisała się w historii polskiej kultury muzycznej. Urodził się 14 marca 1896 roku w Warszawie, a jego życie zakończyło się w 1948 roku w Bolonii.

Był nie tylko utalentowanym kompozytorem muzyki rozrywkowej, ale także adwokatem, co świadczy o jego wszechstronnych umiejętnościach i potencjale twórczym. Jego wkład w muzykę rozrywkową oraz zaangażowanie w sprawy prawne pozostawiły trwały ślad w polskiej świadomości artystycznej.

Życiorys

Henryk Hosiasson był synem Józefa Hosiassona, który żył w latach 1861 do około września 1931 roku, oraz Zofii Hosiasson, urodzonej w 1876 roku, a z domu Feigenblatt. Związki rodzinne były złożone, ponieważ jego rodzice rozwiedli się około 1900 roku. Józef Hosiasson po rozwodzie ożenił się ponownie z Henriettą Hosiasson. Zawód ojca obejmował prowadzenie domów agenturowo-towarowych, a także pełnienie funkcji przedstawiciela firmy Bourjois, natomiast jego matka Zofia miała talent muzyczny.

Henryk rozpoczął swoją edukację w domowym zaciszu, a później uczęszczał do Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie przez 4 lata. Po zakończeniu nauki, 8 czerwca 1911 roku przeniósł się do wyższej prywatnej Szkoły Handlowej A. A. Jeżewskiego, gdzie zakończył naukę z odznaczeniem srebrnego medalu pod koniec maja 1914 roku. W grudniu tego samego roku złożył podanie o przyjęcie na Uniwersytet Warszawski. Początkowo rozpoczął studia na wydziale matematyczno-przyrodniczym, ale w 1917 roku zdecydował się na przeniesienie na wydział prawny.

W 1917 roku Henryk ukończył klasę fortepianu w Konserwatorium Muzycznym m.st. Warszawy, co podkreśla jego związek z muzyką. Z kolei w 1920 roku uzyskał zwolnienie ze służby wojskowej jako starszy żołnierz. Dwa lata później, w 1921 roku, zdał I egzamin sądowy na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, a także zdobijając wynik dostateczny na egzaminie politycznym.

W semestrze zimowym 1921/1922 Henryk został przyjęty na Wydział Filozoficzny UW, gdzie studiowała także jego siostra Janina Hosiasson-Lindenbaum. Do 1925 roku pełnił funkcję aplikanta w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, gdzie pracował jako sekretarz w procesach sądowych. W międzyczasie, Henryk zajął się komponowaniem muzyki popularnej, tworząc takie utwory jak „Wszystko z miłości” (1928) oraz „Ballada wilanowska” (1927), a także „Deszcz jesienny” z tekstem Mariana Hemara i „Ja panu powróżę” – tango ze słowami Walerego Jastrzębca.

Henryk był również autorem „Kulig na Starem Mieście” – mazura z 1929 roku, którego słowa napisał Andrzej Włast. Jego inne utwory to m.in. „Moja pieszczota” – tango ze słowami Hanki Ordonówny, „Ostatnie tango”, „Perfumy”, a także „Pragnę pana pocałować” – slow-fox, stworzony z udziałem Andrzeja Własta. Henryk był także kompozytorem muzyki dla warszawskich teatrów, kabaretów i rewii, w tym dla Qui Pro Quo, Nowego Ananasa i Hollywood, a jego utwór „Kulig na Starym Mieście” stał się finałem rewii Morskie Oko.

Po śmierci ojca w 1931 roku, Henrietta oraz Henryk i Janina Hosiassonowie, a także Stefan Hosiasson z Paryża, stali się spadkobiercami Józefa. Krewni kontynuowali działalność, prowadząc firmę „Parfumerie Bourjois” jako spółkę aukcyjną, mającą siedzibę na Trębackiej 4. W 1932 roku Henryk objął stanowisko wiceprezesa Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych, firmując działalność pod przewodnictwem Aleksandra Eibla. Kolejne wybory, w lutym 1936 roku, przyniosły mu ponowne powołanie na wiceprezesa, kiedy to prezydium przewodniczył Julian Tuwim.

Henryk miał brata, Stefana Hosiassona, który był lekarzem i muzykiem w Paryżu, oraz przyrodniego brata Ludwika Hosiassona, który był dzieckiem drugiej żony Józefa. Jego żoną była Edwarda z domu Siekierko, a para wychowała jednego syna – Józefa Hosiassona, który żył w latach 1931-2018. W marcu 1940 roku Henryk i jego rodzina opuścili Warszawę, przenosząc się do Włoch, prawdopodobnie dzięki kontaktom Stefana Hosiassona w arystokratycznym świecie Włoch. Po czerwcu 1940 roku Henryk został aresztowany w Rimini, a rodzinę skierowano do obozu w Abruzji, w miejscowości Guardiagrele, gdzie przebywali przez trzy lata. Następnie osiedlili się w Quadri.

W marcu 1943 roku rodzina przeniosła się do Atessa, gdzie znajdowało się wojskowe centrum angielskie. W 1944 roku osiedlili się w Bari, a później w Bolonii na ulicy Via Santo Stefano. W tym okresie Henryk pełnił rolę krytyka filmowego w „Dzienniku Żołnierza”. Marzył o objęciu reprezentacji firmy Chanel w Valparaíso, jednak zmarł na wylew w 1948 roku.

Przypisy

  1. a b Na fali historii by Embajada de Polonia en Chile - Issuu [online], issuu.com [dostęp 09.04.2021 r.]
  2. Tomasz Lerski, Syrena Record - pierwsza polska wytwórnia fonograficzna - Poland's first recording company - 1904-1939, 2004, 848 stron, wyd. Karin, New York, Warszawa, ISBN 978-83-917189-0-2
  3. W zasobie archiwalnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina znajdują się teczki osobowe studentów Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie.
  4. Obwieszczenia Publiczne: dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości. Warszawa, R71, 03.09.1931 r., s. 45.
  5. Secudno voto Zofia Flatau.

Oceń: Henryk Hosiasson

Średnia ocena:4.63 Liczba ocen:25