Hanna Orthwein

Równolegle z nauką, w latach 1936-1937, brała udział w kursie ceramiki organizowanym na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wybuch II wojny światowej, znacznie wpłynął na jej życie; w latach 1939-1944 brała udział w działaniach konspiracyjnych oraz Powstaniu Warszawskim. Po zakończeniu walk trafiła do obozu jenieckiego w Łambinowicach, gdzie przebywała wraz z ojcem i siostrą. Mimo że ich rodzina miała możliwość podpisania ugody, która zapewniłaby im ochronę, odrzucili tę propozycję ze względów patriotycznych.

Po wojnie Hanna Orthwein kontynuowała studia w latach 1948-1951 w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie pod okiem Julii Kotarbińskiej, której pracownia ceramiczna miała ogromny wpływ na jej rozwój artystyczny. W wyniku swoich osiągnięć, w czerwcu 1951 roku, została przyjęta do Związku Polskich Artystów Plastyków na podstawie swoich ceramicznych rzeźb.

Hanna Orthwein specjalizowała się w rzeźbie ceramicznej oraz wzornictwie przemysłowym. W latach 1956-1966 pracowała jako projektantka w Zakładzie Ceramiki Instytutu Wzornictwa Przemysłowego. Wspólnie z takimi artystami jak Henryk Jędrasiak, Mieczysławem Naruszewiczem oraz Lubomirem Tomaszewskim, stworzyła zespół odpowiedzialny za projektowanie nowoczesnej rzeźby kameralnej.

Ich współpraca zaowocowała znanym zbiorem figurek, określanym mianem figurek ćmielowskich. Spośród 33 modeli z tej serii, ściśle związanych z Hanną Orthwein, dominują formy inspirowane światem zwierząt – zarówno te o zwartym kształcie, jak jeż czy żyrafa, jak i te o ażurowej strukturze, takie jak gibbon czy sowa. Dodatkowo, artystka projektowała także dzbany, wazony ceramiczne, malowane kafle oraz biżuterię.

Jej dzieła są obecnie częścią wielu cenionych kolekcji, w tym Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu oraz Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, a także w muzeum w Toruniu.