Antoni Szwojnicki

---

Życiorys

Antoni Szwojnicki przyszedł na świat 3 maja 1881 roku w Warszawie, w rodzinie Antoniego oraz Marii z Rogowskich. W 1908 roku ukończył Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Moskiewskiego, zdobywając dyplom lekarza. W swojej karierze pełnił rolę lekarza w 16 Pułku Strzelców Polskich, odznaczając się podczas bitwy pod Kaniowem, gdzie walczył zaciekle.

Po zakończeniu I wojny światowej, 27 listopada 1918 roku, był przydzielony do Szkoły Żandarmerii Wojskowej w Warszawie, gdzie objął stanowisko naczelnego lekarza. Z roli tej przeszedł do dowodzenia szpitalem polowym nr 301 podczas konfliktu z bolszewikami od 20 maja 1919 roku. Jego profesjonalizm sprawił, że 6 sierpnia 1920 roku został mianowany naczelnym lekarzem 201 pułku piechoty. W okresie od 16 października do 16 grudnia tegoż roku przystąpił do pełnienia obowiązków szefa sanitarnego Dywizji Ochotniczej, a po zakończonym działaniu pozostał w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie.

W wyniku weryfikacji po zakończeniu wojny, przyznano mu stopień podpułkownika, ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku oraz 63. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, obrane z grona lekarzy. Od 1921 roku zajmował stanowisko starszego lekarza w 21 Warszawskim Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”, pozostając w ewidencji 1 Batalionu Sanitarnego. Wiosną 1928 roku przeniesiono go z Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Komendy Placu Warszawa, gdzie zastąpił płk. Marcjana Zienkiewicza jako naczelny lekarz garnizonu.

W czerwcu 1930 roku powierzono mu odpowiedzialność za Szpital Szkolny Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, gdzie ostatecznie został zatwierdzony na tym stanowisku. Na mocy decyzji Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego, 2 grudnia 1930 roku, otrzymał stopień pułkownika z datą starszeństwa 1 stycznia 1931 roku oraz 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. Równocześnie zyskał zezwolenie na zaprezentowanie nowych oznak przed ustaloną datą.

W grudniu 1932 roku przeniósł się do Korpusu Ochrony Pogranicza, by objąć funkcję szefa sanitarnego. 30 czerwca 1934 roku przeszedł w stan spoczynku, pozostając w ewidencji Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie. Mieszkał przy ul. Wilczej 22, gdzie prowadził praktykę jako pediatra.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku został wzięty do niewoli przez Sowietów i osadzony w Starobielsku. Wiosną 1940 roku stał się ofiarą zbrodni, której dopuściło się NKWD, zostając zamordowanym w Charkowie. Jego ciało pochowano w Piatichatkach, gdzie obecnie mieści się oficjalnie utworzony Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 roku, Antoni Szwojnicki został pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady. Informację o tym wydarzeniu ogłoszono 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Antoni Szwojnicki był odznaczony wieloma wyróżnieniami, które doceniały jego wkład w obronę i budowę niepodległej Polski. Wśród nich znajdowały się:

• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932, przyznany „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – otrzymany w 1921 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi – 16 marca 1928, przyznany „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal Zwycięstwa.

---

Oceń: Antoni Szwojnicki

---