Andrzej Józef Dąbrowski

Media i komunikacja

Andrzej Józef Dąbrowski, urodzony 4 lutego 1950 roku w Warszawie, jest uznawanym polskim publicystą, redaktorem oraz reżyserem teatralnym. Jego edukacja związana z kulturą i sztuką rozpoczęła się w Warszawie, gdzie ukończył studia z zakresu polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Po zakończeniu studiów podstawowych, Dąbrowski zaznajomił się z bardziej szczegółowymi aspektami sztuki teatralnej, kończąc podyplomowe studia teatralno-literackie na Wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza.

Dąbrowski swoją karierę zawodową związane z teatrem rozwijał także jako autor. Publikował recenzje wystawianych spektakli oraz prowadził wywiady z czołowymi artystami sceny w dwumiesięczniku „Teatr” oraz miesięczniku „Scena”. W latach 1974-1979 pełnił rolę redaktora programów i publikacji, które zostały wydawane pod kierownictwem Gustawa Holoubka w Teatrze Dramatycznym m.st. Warszawy.

Życiorys

W 1977 roku Andrzej Józef Dąbrowski rozpoczął swoją karierę reżyserską, debiutując spektaklem „Czworokąt” autorstwa Edwarda Redlińskiego w Teatrze im. Ludwika Solskiego mieszczącym się w Tarnowie. Po tym wydarzeniu przez kolejne dziesięć lat aktywnie współpracował z wieloma teatrami dramatycznymi w miastach takich jak Katowice, Łódź, Wrocław, Zielona Góra, Gorzów Wielkopolski, Płock oraz Słupsk.

W latach 1983-1986 pełnił funkcję dyrektora artystycznego w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu, gdzie zrealizował liczne znane dzieła, w tym „Świętoszka” i „Skąpca” Moliera, „Awanturę w Chioggi”, „Wachlarz” oraz „Sługę dwóch panów” Carlo Goldoniego, a także „Chłopców” autorstwa Stanisława Grochowiaka. Dąbrowski był również odpowiedzialny za wystawienie „Wdowy” Akosa Kertesza, „Prawdomównego kłamcę” Grigorija Gorina, „Wielką wygraną” Hectora Quintero oraz „Emigrantów” Sławomira Mrożka.

Podczas stanu wojennego zaangażował się w działalność podziemnego „Tygodnika Wojennego”, w ramach czego tworzył reportaże dokumentujące protesty antyrządowe w takich miejscach jak Trójmiasto, Kraków, Nowa Huta oraz Wrocław. Dodatkowo przeprowadzał wywiady z prominentnymi postaciami Solidarności, takimi jak Lech Wałęsa, Bogdan Borusewicz, Alina Pienkowska, Edward Nowak, Mieczysław Gil oraz Jan Lityński. Oprócz tego, w późniejszym okresie, stał się regularnym współpracownikiem „Przeglądu Wiadomości Agencyjnych” oraz reżyserem II Programu podziemnego Radia Solidarność, a także publikował w „Samorządnej Rzeczpospolitej”, „Woli” i „Z dnia na dzień”.

W 1989 roku Dąbrowski przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie zakotwiczył na stałe w Nowym Jorku. Tutaj jego kariera skupiła się głównie na pracy jako publicysta, redaktor oraz prezenter radiowy. W „Nowym Dzienniku” był odpowiedzialny za dział polski, w którym publikował artykuły dotyczące wydarzeń ze świata teatru i literatury, a także przeprowadzał wywiady z czołowymi artystami oraz humanistami. W latach 1996-1998 był redaktorem naczelnym dwutygodnika „Głos”, wydawanego przez Centrum Polsko-Słowiańskie, a później objął stanowisko redaktora działu kulturalnego w „Naszym Radiu”.

Dąbrowski jest także związany z Instytutem Piłsudskiego w Ameryce, gdzie zajmuje się opracowywaniem archiwalnych dokumentów do celów badawczych. Równocześnie pozostaje związany z popularnym tygodnikiem w Nowym Jorku, „Kurier Plus”, w którym publikuje cykle wspomnień, takie jak „Mieszkańcy mojej pamięci” oraz „Okna pełne nadziei”. Na łamach tego czasopisma od kwietnia 2004 roku ukazuje się jego dziennik zatytułowany „Kartki z przemijania”. W uznaniu jego osiągnięć artystycznych został odznaczony Krzyżem Semper Fidelis, Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej” oraz Krzyżem Wolności i Solidarności.

Przypisy

  1. Andrzej Józef Dąbrowski odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności www.poland.us, 15.09.2018 r. [dostęp 02.01.2018 r.]

Oceń: Andrzej Józef Dąbrowski

★★★★★
Średnia ocena:4.5 Liczba ocen:20