Alfred Jaroszewicz

---

Życiorys

Alfred Jaroszewicz przyszedł na świat 3 listopada 1902 roku. Pochodził z rodziny o bogatych tradycjach, będąc synem Władysława i Amelii z domu Kolberg. Interesującym aspektem jego życia jest fakt, że był stryjecznym bratem Piotra Jaroszewicza.

W młodości brał aktywny udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po uzyskaniu matury w 1922 roku, na zaproszenie kpt. Grafa, kierownika referatu narodowościowego Samodzielnego Referatu Informacyjnego w Oddziale II Sztabu Głównego, podjął pracę w tej instytucji. Rozpoczął na stanowisku referenta, aby ostatecznie awansować na kierownika referatu narodowościowego w Dowództwie Okręgu Korpusu nr I w Warszawie.

Był aktywnym członkiem Związku Peowiaków, a już w trakcie pracy w wywiadzie wstąpił do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Zgodnie z informacjami podanymi przez Józefa Światłę, Jaroszewicz, wraz z Włodzimierzem Lechowiczem, został zwerbowany przez sowiecki agent, Samuela Fogelsona, do działania w Oddziale II. Z dniem 1 lipca 1925 roku osiągnął stopień podporucznika rezerwy piechoty Wojska Polskiego. Dalsze losy zawodowe prowadziły go do roli oficera rezerwy 30 pułku piechoty, a od 1934 roku związał się z administracją Państwowych Zakładów Inżynierii „Ursus”.

Po wybuchu II wojny światowej, brał udział w kampanii wrześniowej, walcząc w swoim macierzystym pułku piechoty. W czasach okupacji niemieckiej od początku 1940 roku działał w Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej, a później stawił czoła wyzwaniom jako oficer Armii Krajowej w latach 1940-1944, pełniąc funkcję sekretarza generalnego przemysłu wojennego w Komendzie Głównej AK.

Jaroszewicz, działając w podwójnej roli, dotarł do struktur Gwardii Ludowej, co zostało później podniesione w kontekście oskarżeń o działanie na rzecz podziemia antykomunistycznego. Istotnym elementem jego biografii jest również uczestnictwo w powstaniu warszawskim oraz późniejsze, trudne doświadczenia w Stalagu 318/344 Lamsdorf.

Po zakończeniu wojny kontynuował karierę, stając się politykiem Stronnictwa Demokratycznego. W 1946 roku objął funkcję wiceministra aprowizacji i handlu, jednak wkrótce stał się celem operacyjnym Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, co culminowało jego aresztowaniem 13 października 1948 roku w tzw. sprawie Jaroszewicza-Lechowicza, gdzie aresztowano również jego żonę, Emilię.

Przebywał w różnych zakładach karnych, w tym w XII oddziale więzienia mokotowskiego oraz w tajnym więzieniu MBP w Miedzeszynie. W 1955 roku rozpoczął się jego proces, w trakcie którego stawiano mu zarzuty oskarżające o realizowanie polityki przedwojennych rządów oraz dławienie ruchu rewolucyjnego. Jako eksponowany członek administracji, Jaroszewicz rzekomo przyczyniał się do szkodliwej działalności na rzecz narodu polskiego, a także miał przekazywać informacje Gestapo.

Oskarżenia obejmowały także jego współpracę z takimi osobami jak Marian Spychalski, Włodzimierz Lechowicz, Bogusław Buczyński oraz Tadeusz Pełczyński, z którymi miał tworzyć komórki operacyjne. Zgromadzone dowody zasugerowały, że jego działania miały na celu infiltrację i zwalczanie lewicowych ruchów w Polsce.

Jaroszewicz, określając siebie „pryncypialnym socjalistą”, przyznał się częściowo do stawianych mu zarzutów, jednak w odniesieniu do współpracy z Gestapo zapewniał o swojej niewinności. W trakcie procesu zeznawali liczni świadkowie, a w obronie stanął Marian Rozenblit. Ostatecznie, 30 czerwca 1955 roku został skazany na 12 lat pozbawienia wolności, a lata później, 4-6 lipca 1955 roku zeznawał jako świadek w procesie Lechowicza.

Po odbyciu kary, w 1957 roku Jaroszewicz został zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy. Zmarł 16 października 1981 roku.

---

Oceń: Alfred Jaroszewicz

---