Eugeniusz Kulesza

---

Życiorys

Eugeniusz Kulesza przyszedł na świat 8 marca 1891 roku w Warszawie, w rodzinie Wojciecha i Franciszki Dworakowskiej. Swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w warszawskim Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Z powodu wybuchu I wojny światowej, rodzina Kuleszy zmuszona była do ucieczki do Rosji, gdzie kontynuował naukę i z sukcesem zdał maturę. Po powrocie do Polski, postanowił kontynuować swoje studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, początkowo na kierunku medycyny, a następnie w zakresie antropologii.

Pod wpływem marianina, księdza Leona Kulwiecia, oraz kolegi ze studiów, Bronisława Załuskiego, Eugeniusz postanowił dołączyć do Zgromadzenia Księży Marianów. Nowicjat rozpoczął na Bielanach w Warszawie 1 listopada 1915 roku. W tym okresie jego wychowawcą nowicjackim był ksiądz Jerzy Matulewicz. Po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych 1 listopada 1916, wyjechał do Fryburga w Szwajcarii. Tam, 2 października 1921 roku, przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Jerzego Matulewicza w klasztorze marianów w Raśnej, w pobliżu Wysokiego Litewskiego.

Po święceniach, wrócił do Fryburga, gdzie, 1 listopada 1922 roku, złożył wieczyste śluby zakonne. Niestety, podczas swojego pobytu w Szwajcarii, Eugeniusz zachorował na gruźlicę. W 1924 roku obronił pracę doktorską z teologii dotyczącej życia wewnętrznego, zatytułowaną „Doktryna mistyczna Ryszarda od św. Wiktora”. Po powrocie do Polski, podjął leczenie w Kuźnicach pod Zakopanem. Następnie, poprosił o wyjazd do Szwajcarii w celach medycznych, a do 1926 roku przebywał także we Włoszech i Francji.

Po zakończeniu kuracji, Kulesza wrócił na Bielany, gdzie podczas jednego z incydentów, rozważano przeniesienie Paulinian na Jasną Górę. Udało mu się uzyskać pozwolenie władz kościelnych z Rzymu, jednak ostatecznie decyzja ta zakończyła się powrotem do Bielan. W roku 1936 Kulesza objął stanowisko rektora kolegium bielańskiego, a dwa lata później przyjął urząd przełożonego domu zakonnego w Drui nad Dźwiną oraz został dyrektorem Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego.

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu terenów Drui przez Rosjan, ks. Kulesza otaczał opieką księży oraz zakonnice, organizując jednocześnie pomoc materialną dla tych, którzy zostali deportowani na Sybir i do Kazachstanu. Po agresji III Rzeszy na ZSRR, władze opuściły Druję, a lokalna społeczność zwróciła się do ks. Kuleszy z prośbą, aby stanął na czele obywatelskiego komitetu, który miał sprawować władzę w mieście. Ostatecznie zgodził się na tę prośbę.

30 czerwca 1941 roku, w godzinach popołudniowych, grupa żołnierzy radzieckich została wysłana po księdza Kuleszę, aresztując go po przepłynięciu Dźwiny. W trakcie transportu w kierunku Połocka, samochód uległ awarii, co zmusiło eskortujących do zaprowadzenia ks. Kuleszy do chaty, gdzie stacjonował sztab sowiecki. Tego samego dnia został wyprowadzony na okoliczne pole, gdzie najpierw został postrzelony, a następnie pchnięty bagnetem w głowę. Zmarł w przedwcześnie wykopanym dole. Gdy Niemcy wkroczyli do Drui, jego ciało zostało wydobyte i przewiezione do klasztoru marianów, gdzie 8 lipca odbył się pogrzeb.

Proces beatyfikacyjny Eugeniusza Kuleszy został zainicjowany 31 maja 2003 roku w Sankt-Petersburgu przez abpa Tadeusza Kondrusiewicza.

---

Oceń: Eugeniusz Kulesza

---