Aleksander Rafałowski

---

Życiorys

Aleksander Rafałowski, syn Henryka, swoją artystyczną edukację rozpoczął w latach 1913–1914, studiując w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego nauczycielami byli wybitni artyści, w tym Jacek Malczewski oraz Edward Trojanowski. W latach 1915−1922 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, a następnie odbył naukę w Berlinie pod okiem Aleksandra Archipenki, w latach 1922−1923. W 1926 roku, dzięki stypendium, udał się do Paryża, co otworzyło przed nim nowe możliwości twórcze.

Rafałowski był jednym z członków-założycieli Grupy Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów „Blok”, która działała w latach 1924−1926, a później związany był z ugrupowaniem „Praesens” (1926−1929). Prace artysty były prezentowane na różnych wystawach indywidualnych zarówno w Polsce, jak i za granicą. Warto wymienić m.in. jego udział w corocznym salonie Zachęty w Warszawie w 1911 roku, czy wystawy w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie w latach 1926, 1928, 1929 oraz 1937. Jego prace były również eksponowane w Galerie Sacrée du Printemps w Paryżu (1927) i Teatro Moderno w Rzymie (1929).

Po wybuchu II wojny światowej Rafałowski udał się do Lwowa, a następnie do ZSRR. W 1942 roku pracował jako ilustrator czasopisma „Nowe Widnokręgi”, redagowanego przez Wandę Wasilewską. Jego zaangażowanie w działania wojenne objawiło się wstąpieniem do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie pełnił rolę kronikarza oraz ilustratora w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, opracowując również scenografię dla przedstawień Teatru 1 Armii Wojska Polskiego. Po wojnie, w grudniu 1944 roku, został posłem do Krajowej Rady Narodowej, reprezentując Polską Partię Robotniczą, a następnie objął stanowisko dyrektora Departamentu Plastyki Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Po zakończeniu wojny Rafałowski wrócił do Warszawy, gdzie w latach 1946–1965 pełnił funkcję profesora na Akademii Sztuk Pięknych. Został dziekanem Wydziału Malarstwa oraz prorektorem uczelni, a w 1964 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1948 roku był członkiem Polskiej Partii Robotniczej.

Jego twórczość zyskała uznanie w kraju i zagranicą, a prace Rafałowskiego znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach w takich krajach jak USA, Francja czy Szwajcaria. Również, jego dzieła można zobaczyć w muzeach, w tym w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego w Warszawie oraz Muzeum Górnośląskim w Bytomiu.

Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A39-2-9).

Ordery i odznaczenia

Aleksander Rafałowski został uhonorowany wieloma orderami i odznaczeniami, co potwierdza jego znaczący wkład w życie społeczne i państwowe. Wśród nich znajdują się:

• Order Sztandaru Pracy I klasy, przyznany w 1964 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 11 lipca 1955 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany 19 stycznia 1955 roku.

Nagrody

W dorobku Aleksandra Rafałowskiego można znaleźć wiele znaczących osiągnięć, które świadczą o jego talentach artystycznych. Artysta został uhonorowany m.in. prestiżową Państwową Nagrodą Artystyczną III stopnia w dziale plastyki za wykonanie portretu gen. Świerczewskiego, co miało miejsce w 1950 roku.

Dodatkowo, w 1964 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia z okazji 20-lecia Polski Ludowej, co stanowi kolejne ważne wyróżnienie w jego karierze.

---

Oceń: Aleksander Rafałowski

---