Kamienica Millerowska w Warszawie

---

Historia

Historia Kamienicy Millerowskiej sięga roku 1669, kiedy to mieszczanin Chabaszowski zdecydował się na budowę pierwszej wersji tego obiektu, który pierwotnie miał formę drewnianego domu. W roku 1700 nowym właścicielem kamienicy został Adam Miller, który zainicjował budowę murowanego budynku w miejscu drewnianego poprzednika. Następnie, przez wiele lat, budynek pozostawał w rękach potomków Adama Millera.

Kamienica przeszła istotną renowację w latach 1767–1774. Nową wersję budynku, wzniesioną na fundamentach starego domu, zrealizował siodlarz Jakub Miller. W 1790 roku kolejny z właścicieli, Kamil Miller, stał na czele jego losów. W międzyczasie, w latach 1822–1829, do budynku dobudowano oficynę, co znacząco wpłynęło na jego układ i wygląd.

Na początku XX wieku, Kamienica Millerowska zyskała nową funkcję — J.S. Pawlik prowadził tam skład bławatniczo-bieliźniany, co stanowiło istotną zmianę w jej przeznaczeniu, bowiem do tej pory pełniła głównie funkcję mieszkalną. W tym okresie uproszczono także jej fasadę, eliminując większość dekoracji, co miało wpływ na jej całkowity wygląd.

Niestety, podczas Powstania Warszawskiego, Kamienica Millerowska doznała poważnych zniszczeń. Budynek w znacznym stopniu uległ zniszczeniu, przeżywając jedynie ocalałe piwnice. Po zakończeniu wojny, ruiny tego historycznego miejsca zostały rozebrane, a rekonstrukcją obiektu zajął się architekt Teodor Bursche. Proces odbudowy rozpoczął się w 1949 roku na potrzeby Zakładu Osiedli Robotniczych i trwał zaledwie rok.

Warto odnotować, że w kamienicy mieszkała Joanna Guze, znana polska tłumaczka, krytyk i historyk sztuki oraz popularyzatorka malarstwa. Dziś Kamienica Millerowska ma swoje stałe miejsce w historii Warszawy, a 1 lipca 1965 roku została wpisana do rejestru zabytków pod pozycją 227.

---

Oceń: Kamienica Millerowska w Warszawie

---