Zygmunt Grodner

Grodner był synem Kazimierza i Stanisławy Zbyszewskiej. Swoje kształcenie rozpoczął w Liceum Techniki Dentystycznej, które ukończył w 1950 roku, a następnie kontynuował naukę na warszawskiej Akademii Medycznej, gdzie zakończył studia w 1955 roku, specjalizując się w chirurgii dziecięcej.

W świecie sportu, Zygmunt Grodner był znakomitym szpadzistą. Miał 178 cm wzrostu i ważył 78 kg. Zawodowo związany był z warszawskimi klubami sportowymi, takimi jak AZS, Ogniwo, Gwardia oraz Warszawianka, przez okres od 1948 do 1956 roku. Pod okiem takich trenerów jak J. Popiel, J. Kevey i K. Szempliński, zdobył tytuł mistrza Polski w 1951 roku oraz przyczynił się do zdobycia brązowego medalu drużynowych mistrzostw Polski w szpadzie w 1956 roku.

W jego wieloletniej karierze medycznej Grodner był związany z warszawskim szpitalem WAM oraz Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie pełnił rolę lekarza, a także wykazywał się jako trener i sędzia sportowy. W życiu prywatnym był żonaty z doktor rehabilitacji i miał troje dzieci: Małgorzatę, Michała oraz Tomasza, którzy przeszli przez jego życie, wnosząc w nie radość i spełnienie.