Zbigniew Bogumił Śliwiński, urodzony 18 kwietnia 1924 roku w Warszawie, to postać, która zapisała się w polskiej historii muzyki jako utalentowany pianista oraz znakomity pedagog muzyczny.
Jego osiągnięcia artystyczne oraz działalność dydaktyczna pozostawiły istotny ślad w środowisku muzycznym, a jego dziedzictwo trwa do dziś.
Śliwiński zmarł 16 listopada 2003 roku w Jędrzejewie, pozostawiając po sobie nie tylko bogaty dorobek artystyczny, ale także wielu utalentowanych uczniów, którzy kontynuują jego misję w świecie muzyki.
Życiorys
W latach 1937-1940 Zbigniew Śliwiński kształcił się prywatnie u Lecha Miklaszewskiego w Milanówku. Po zakończeniu okupacji, kontynuował swoje studia pod kierunkiem Zofii Buckiewiczowej w konspiracyjnym Konserwatorium Warszawskim. W latach 1946-1949 studiował u Bolesława Woytowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, a w latach 1953-1956 odbył studia aspiranckie w Krakowie. Po 1945 roku pracował jako nauczyciel w kilku szkołach muzycznych zlokalizowanych w Milanówku, Katowicach oraz Chorzowie. W równoległym okresie, od 1946 do 1965 roku, był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach.
Od roku 1961 był związany z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Gdańsku, gdzie w 1965 roku uzyskał tytuł docenta, a w kolejnych latach – profesora nadzwyczajnego w 1975 oraz profesora zwyczajnego w 1982 roku. Zbigniew Śliwiński kierował katedrą fortepianu na tej uczelni od 1965 roku, a w latach 1982-1984 pełnił obowiązki prorektora. W roku akademickim 1982/1983 wykładał poza granicami kraju, w Staatliche Hochschule für Musik w Sttutgarcie.
Jako pedagog, prowadził także kursy mistrzowskie w takich miejscach jak Berlin, Brno, Duszniki-Zdrój oraz Volterra. Wśród jego studentów znajdowali się znani pianiści, tacy jak Bogdan Czapiewski, Piotr Kusiewicz, Ewa Pobłocka, Jerzy Sulikowski oraz Maciej Szymański.
Zbigniew Śliwiński był również jurorem w III Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1975), V edycji (1980) oraz XIII (1995), jak również w Konkursie im. Ludwiga van Beethovena w Wiedniu (1977). Występował na scenach z najważniejszymi orkiestrami w Polsce, realizując recitale oraz koncerty w repertuarze kameralnym. Miał okazję występować pod batutą takich dyrygentów jak Kazimierz Korda, Andrzej Markowski, Antoni Wit oraz Tadeusz Strugała.
W Polskim Radiu nagrał wiele utworów, w tym kompozycje Fryderyka Chopina oraz W.A. Mozarta. Publikował teksty dotyczące metodyki nauczania fortepianu oraz historii wykonawstwa, a także stworzył ponad 40 opracowań utworów fortepianowych w celach instruktażowych, które ukazały się dzięki Polskiemu Wydawnictwu Muzycznemu.
W uznaniu jego zasług artystycznych, otrzymał Krzyż Kawalerski (1976), Krzyż Oficerski (1984) oraz Krzyż Komandorski (1997) Orderu Odrodzenia Polski.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Janusz Siatkowski | Witold Wierzbicki | Stanisław Kryński (tłumacz) | Lech Ostrowski | Jerzy Mieścicki | Janina Buczyńska | Janusz Ciborowski | Shlomo Dykman | Wiesław Domasłowski | Stefan Weychert | Chaïm Perelman | Jadwiga Gronostajska | Bencijjon Netanjahu | Piotr M. Majewski | Maciej Giertych | Teresa Węgrzynowicz | Gustaw Wolff | Andrzej Szeptycki (politolog) | Wiesława Różycka | Grzegorz GołębiowskiOceń: Zbigniew Śliwiński (pianista)