Wiktor Leśniewski


Wiktor Adam Leśniewski, który przyszedł na świat 23 grudnia 1886 roku w stolicy Polski, Warszawie, był postacią, której rolę w polskiej historii trudno przecenić.

Jako prawnik i polityk, odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu polityki rolniczej II Rzeczypospolitej, pełniąc obowiązki kierownika w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Narodowych.

Jego życie zakończyło się 5 lipca 1963 roku, również w Warszawie, gdzie pozostawił po sobie ślad jako zaufany lider w sektorze prawnym i nadzorujący rozwój obszarów wiejskich w Polsce.

Życiorys

Wiktor Leśniewski przyszedł na świat w rodzinie inteligenckiej, jego rodzicami byli Teofil oraz Emilia, z domu Vacqueret. W młodości uczył się w V Gimnazjum Państwowym w Warszawie, jednakże zaangażowanie w strajk szkolny w trakcie rewolucji 1905 roku sprawiło, że został relegowany. W semestrze zimowym roku akademickiego 1905/1906 podjął naukę jako słuchacz nadzwyczajny na Wydziale Matematyki przy Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Następnie ukończył prywatne Gimnazjum Chrzanowskiego i zdał egzamin maturalny w Parnawie, znajdującej się w ówczesnej guberni inflanckiej. W latach 1907–1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Petersburgu, a po zakończeniu nauki wrócił do Warszawy.

Od 1 kwietnia 1917 do 30 czerwca 1918 pełnił rolę referenta prawnego w Departamencie Gospodarstwa Społecznego Tymczasowej Rady Stanu. Następnie miał okazję pracować w Radzie Windykacji Strat Wojennych tej samej instytucji. Później w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Koronnych (Dóbr Państwowych) awansował na stanowiska radcy ministerialnego, naczelnika Wydziału Prezydialnego oraz dyrektora Departamentu Organizacyjnego. W latach 1928–1933 był podsekretarzem stanu.

II Rzeczpospolita

Leśniewski został kierownikiem ministerstwa w piątym rządzie Kazimierza Bartla od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930 roku. Na początku otrzymał nominację na szefa tego resortu, jednak to powierzenie tak ważnej funkcji osobie spoza warstwy ziemiańskiej, która w ciągu lat sprawowała kontrolę nad Ministerstwem Rolnictwa, wywołało opory wśród elit ziemiańskich. Te protesty przyczyniły się do jego odwołania, a premier zaproponował mu funkcję wiceministra. Szefem ministerstwa rolnictwa został Leon Janta-Połczyński, z którym Leśniewski współpracował i był zapraszany na przyjęcia w Borach Tucholskich. Po zakończeniu kariery ministerialnej, kiedy Leśniewski pełnił rolę podsekretarza stanu, regularnie zastępował swojego współpracownika na spotkaniach Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów.

W marcu 1931 roku, dzięki Jancie-Połczyńskiemu, powołano Związek Rolników z Wyższym Wykształceniem, którego Leśniewski stał na czele. Związek miał zająć się edukacją rolniczą i być organem eksperckim w tej dziedzinie. W 1930 roku, w związku z nowymi regulacjami dotyczących zakupu drewna z lasów państwowych, Leśniewski i Adam Loretem, kierownik Departamentu Lasów Państwowych, zostali oskarżeni przez prasę o korupcję, jednak zarzuty te nie zostały udowodnione.

W 1933 roku odszedł ze służby państwowej i został dyrektorem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, gdzie uczestniczył w pracach nad projektami regulującymi długi rolnicze. Od 1933 do 1939 roku pełnił funkcję prezesa Komisji Artykułów Zwierzęcych przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu oraz wiceprezesa Rady Nadzorczej Państwowego Banku Rolnego. Ponadto, przewodniczył Komitetowi Parku Narodowego w Pieninach.

II wojna światowa i PRL

W trakcie niemieckiej okupacji służył w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) jako zastępca przewodniczącego sekcji odpowiedzialnej za kwalifikację i rozdział świadczeń. Angażował się w prace Biura Ziem Zachodnich Delegatury Rządu na Kraj, gdzie zajmował się planowaniem przyszłości osiedleńczej dla ludności polskiej w tych regionach. Po wojnie, Leśniewski został konsultantem w Ministerstwie Ziem Odzyskanych w obszarze agrarnym oraz organizacyjno-prawnym Państwowych Nieruchomości Ziemskich.

W październiku 1947 roku bezpodstawnie aresztowano go, a w 1949 roku skazano na dożywotnie więzienie. Został zwolniony w maju 1955 roku, a w 1960 roku zrehabilitowany. Zmarł 5 lipca 1963 roku, a jego miejsce spoczynku znajdowało się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-2-5).

Życie prywatne

Wiktor Leśniewski, znany ze swojego wkładu w dziedzinę filozofii i logiki, prowadził również życie prywatne, które miało dla niego ogromne znaczenie. Z dnia 4 października 1913 roku zawarł związek małżeński z Zofią Marią Jankowską. Para doczekała się dwójki dzieci: córki Ireny Quirini oraz syna Andrzeja.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych zaszczytów, które otrzymał Wiktor Leśniewski w trakcie swojego życia, znajdują się liczne ordery i odznaczenia, które podkreślają jego wkład w historię i rozwój kraju.

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 8 listopada 1930 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 2 maja 1923 roku,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej, nadany przez Hiszpanię,
  • Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego, przyznany przez Czechosłowację,
  • Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii, odznaczenie z Rumunii.

Przypisy

  1. a b c d e f g Premierzy i ministrowie Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1939 [online], polona.pl [dostęp 19.10.2023 r.]
  2. a b c d e f g h Premierzy i ministrowie Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1939 [online], polona.pl [dostęp 13.10.2023 r.]
  3. Cmentarz Stare Powązki: KRZYŚ QUIRINI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 19.12.2019 r.]
  4. Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 223.
  5. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 351 „za zasługi w zakresie ustawodawstwa rolniczego oraz organizacji administracji rolnictwa”.
  6. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
  7. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 421.

Oceń: Wiktor Leśniewski

Średnia ocena:5 Liczba ocen:17