Wacław Bliziński

---

Życiorys

Wacław Bliziński był synem Mateusza i Magdaleny z Warychowskich, które miały swoją przeszłość wśród sióstr Szarytek z Przasnysza. Od najmłodszych lat był wychowywany w duchu zasad chrześcijańskich oraz szacunku dla tradycji narodowych, co odzwierciedlało jego późniejsze życie i działalność.

W 1879 roku podjął naukę w gimnazjum, jednak ze względu na manifestowanie swojego patriotyzmu, został relegowany. Determinacja do dążenia do edukacji oraz zaangażowanie w sprawy narodowe zaprowadziły go w 1887 roku do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie stał się jednym z założycieli i redaktorów tygodnika „Lustro”.

Jego zaangażowanie w powołanie kapłańskie dopełniło się w sierpniu 1892 roku, kiedy to otrzymał święcenia z rąk ks. biskupa Aleksandra Bereśniewicza. Po otrzymaniu święceń rozpoczął swoją posługę w paraferii w Zagórowie, a następnie w grudniu tego samego roku został przeniesiony do Cieszęcina w powiecie wieluńskim. Jego kolejna stacja to Włocławek, gdzie pełnił funkcję wikariusza katedry oraz urzędnika Konsystorza Generalnego.

Pojawiając się w Liskowie 5 stycznia 1900 roku, Bliziński spotkał się z chłodnym przyjęciem. Mimo to, dzięki swojemu zapałowi oraz zaangażowaniu w aktivitas społecznych, oświatowych i kulturalnych, jego relacje z społecznością zaczęły się stopniowo poprawiać, a z czasem przekształciły się w głęboki szacunek i przywiązanie.

Szczególne miejsce w jego sercu zajmowały dzieci, które straciły rodziców. Dlatego też założył sierociniec, a także utworzył szkoły, kółka rolnicze, domy ludowe, ośrodek zdrowia, sklep oraz kasę kredytową, co miało ogromny wpływ na lokalną społeczność.

Działalność polityczna

Wacław Bliziński był osobą o znaczącym dorobku w sferze politycznej. Uczestniczył w pracach Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu, co było jednym z jego pierwszych kroków w działalności publicznej. W latach 1916–1917 pełnił rolę współtwórcy oraz prezesa Rady Naczelnej Zjednoczenia Ludowego, a po tym okresie zasiadał w parlamencie jako poseł na Sejm Ustawodawczy z ramienia Polskiego Zjednoczenia Ludowego, które sam kierował. Ta partia została zarejestrowana w 1919 roku pod nazwą Narodowego Zjednoczenia Ludowego.

Podczas swojej kadencji w Sejmie Ustawodawczym należał do klubu Narodowego Zjednoczenia Ludowego. Bliziński był aktywnym członkiem wielu komisji, w tym: Ochrony Pracy, Opieki Społecznej, której przewodniczył, oraz komisji Skarbowo-Budżetowej, Spółdzielczej i Zdrowia Publicznego. Jego wkład w legislację obejmował wniosek o Ustawę o opiece społecznej w 1923 roku, która uzyskała zatwierdzenie Sejmu I kadencji.

W kontekście wydarzeń wojennych, w 1920 roku, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, Bliziński został członkiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa. Również w 1921 roku miał zaszczyt reprezentować Sejm jako delegat do Stanów Zjednoczonych, co podkreślało jego międzynarodowe znaczenie.

Bliziński pełnił również ważną rolę jako Dyrektor Departamentu Opieki Społecznej w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W 1937 roku rozpoczął pracę w Prezydium Organizacji Wiejskiej Obozu Zjednoczenia Narodowego, a później zaangażował się w Radę Główną OZN. Jego kompetencje zostały również docenione przez prezydenta Ignacego Mościckiego, który 22 listopada 1938 roku nominował go na senatora V kadencji. W parlamencie pełnił funkcję wiceprezesa Sądu Marszałkowskiego oraz był członkiem komisji administracyjno-samorządowej i budżetowej.

Niestety, wybuch II wojny światowej wiązał się z dramatycznymi wydarzeniami w życiu Blizińskiego. Został zmuszony do opuszczenia swojej parafii, ponieważ znalazł się na liście osób przewidzianych do aresztowania, znanej jako niemieckie Sonderfahndungsbuch Polen. W późniejszych latach życia zmagał się z chorobą, która zakończyła jego dni w Częstochowie. Po śmierci, zgodnie z jego ostatnią wolą, doczesne szczątki kapłana spoczęły na cmentarzu w Liskowie 14 września 1947 roku.

Ordery i odznaczenia

Wacław Bliziński został uhonorowany szeregiem prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego znaczący wkład w życie społeczne i polityczne Polski.

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1937 roku,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1923 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 6 sierpnia 1936 roku.

Uznanie dorobku

Aktywizacja mieszkańców Liskowa, które zyskało miano symbolu odrodzenia polskiej wsi, była kluczowym osiągnięciem, które wpłynęło na wiele rejonów odbudowującej się Polski. Dotyczyło to również zniwelowania negatywnego wizerunku chłopa. Dzięki staraniom Wacława Blizińskiego, w 1938 roku po raz pierwszy w niewielkiej miejscowości zorganizowano Kongres Eucharystyczny Diecezji Włocławskiej.

W uznaniu jego wysiłków, zyskał on dużą renomę w oczach zarówno władz kościelnych, jak i państwowych. Jego praca została doceniona poprzez szereg honorów: mianowano go najpierw kanonikiem honorowym kapituły kaliskiej w 1913 roku, a następnie kanonikiem gremialnym w 1922 roku. Dalsze awansowanie miało miejsce w 1925 roku, kiedy to otrzymał tytuł prałata-kustosza. W 1934 roku papież Pius XI uhonorował go tytułem prałata domowego.

Wacław Bliziński był również laureatem nagrody Polskiej Akademii Umiejętności im. Jerzmanowskich za swoją działalność humanitarną w 1935 roku. Jego imię zostało uwiecznione 5 września 2001 roku, kiedy to miejscowe gimnazjum w Liskowie otrzymało jego nazwisko.

Publikacje

W dorobku ks. Wacława Blizińskiego znajdują się liczne publikacje, które dokumentują jego życie oraz działalność. Wśród najważniejszych tytułów wyróżniają się:

• Wspomnienia z mego życia i pracy, wydane przez Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, ISBN 83-85638-49-0,
• Przyszedłem wam przychylić nieba i chleba: listy, rękopisy, wystąpienia, opublikowane przez Edytor Kalisz, ISBN 83-922394-6-6,
• Wspomnienia z mego życia i pracy, (wydanie drugie zmienione i uzupełnione), wydane przez Klinikę Języka, ISBN 978-83-64197-36-9.

---

Oceń: Wacław Bliziński

---