Wiesław Drzewicz

Kultura i sztuka

Wiesław Drzewicz to postać, która na trwałe wpisała się w polski krajobraz kulturalny. Urodził się 19 marca 1927 roku w Warszawie, a swoją artystyczną działalność zakończył w rodzinnym mieście, gdzie zmarł 31 grudnia 1996 roku.

Był niezwykle utalentowanym aktorem, którego osiągnięcia obejmowały nie tylko teatr, ale również film, telewizję, radio oraz dubbing. Jego wszechstronność pozwoliła mu na stworzenie wielu niezapomnianych ról, które na długo pozostały w pamięci widzów.

Jednym z najbardziej znanych jego dokonań jest dubbing postaci Gargamela w kultowym serialu animowanym Smerfy, co zyskało mu szerokie uznanie i sympatię wielu pokoleń. Drzewicz był aktorem, który łączył pokolenia, a jego twórczość wciąż pozostaje inspiracją dla wielu artystów.

Życiorys

Wiesław Drzewicz był osobą, której życie i kariera aktorska są przykładem pasji i zaangażowania w sztukę. Urodził się jako syn Bronisława, a jego edukacja artystyczna zakończyła się w 1948 roku, kiedy to ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Już w 1946 roku zadebiutował w przedstawieniu „Droga do świtu” autorstwa Bohdana Pepłowskiego, w reżyserii Józefa Wyszomirskiego, które odbyło się na scenie Starego Teatru w Krakowie.

W kolejnych latach, w okresie od 1948 do 1955 roku, jego talent mogli podziwiać widzowie w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Następnie, w latach 1955–1963, występował w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu. Kolejnym krokiem w jego karierze był powrót do Krakowa w sezonie 1963/1964, gdzie dołączył do zespołu Teatru im. Juliusza Słowackiego.

W latach 1963–1968 Drzewicz grał w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, a w sezonie 1968/69 występował w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu. Od 1969 roku związał się z warszawskimi teatrami, w tym z Teatrem Klasycznym (1969–1972), Studia (1972–1982), a także Komedia (1982–1990).

W 1976 roku Drzewicz zagrał w filmie „Człowiek z marmuru” rolę właściciela lokalu w Zakopanem. W sezonie 1990/1991 oraz w latach 1993–1996 był aktorem Teatru Syrena w Warszawie. Jego związek z Polskim Radiem zaowocował udziałem w popularnych radiowych serialach takich jak „W Jezioranach” oraz „Matysiakowie”.

Warto również wspomnieć o jego działalności dubbingowej, w której brał udział w filmach animowanych, użyczając głosu postaciom w takich produkcjach jak „Goryl Magilla” (jako Peebles), „Psie Dalim” oraz „Smerfy” (jako Gargamel). Jego wszechstronność jako artysty zaowocowała również rolą w pierwszej polskiej telenoweli – „W labiryncie”.

Wiesław Drzewicz zmarł 31 grudnia 1996 roku w warszawskim szpitalu, mając 69 lat. Przegrywał walkę z rakiem płuc, a jego odejście pozostawiło pustkę w polskim świecie sztuki.

Filmografia

Filmografia Wiesława Drzewicza obejmuje wiele znakomitych ról w polskiej kinematografii. Jego dorobek artystyczny jest bardzo zróżnicowany, co potwierdzają poniższe pozycje:

  • Wielka miłość Balzaka (serial telewizyjny) (1973) – wydawca Honore de Balzaca (odc. 4. Komedia ludzka),
  • Człowiek z marmuru (1976) – właściciel „Ostoi” w Zakopanem, mąż Hanki Tomczyk,
  • Czterdziestolatek (serial telewizyjny) (1977) – Zdzisław Burzyński, były kelner (odc. 21. Smuga cienia, czyli pierwsze poważne ostrzeżenie),
  • Polskie drogi (serial telewizyjny) (1977) – szewc Stanisław Drabik, działacz komunistyczny (odc. 9. Do broni i odc. 11. W obronie własnej),
  • Układ krążenia (serial telewizyjny) (1978) – zegarmistrz Zygmunt Tyczyński (odc. 4. Szycha w odstawce),
  • Wśród nocnej ciszy (1978) – fotograf w kościele,
  • Doktor Murek (1979) – „Buchalter”, bezdomny w noclegowni,
  • Golem (1979) – ojciec Miriam,
  • Kung-fu (1979) – lekarz,
  • Skradziona kolekcja (1979) – dyrektor instytutu, szef Janki,
  • Wściekły (1979) – recepcjonista hotelu „Piast” w Toruniu,
  • Bo oszalałem dla niej (1980) – ortodonta Józefat Rakowicz,
  • Dom (serial telewizyjny) (1980) – Bańkowski, mieszkaniec bloku budowanego przez Bronka Talara (odc. 6. Nosić swoją skórę),
  • Wizja lokalna 1901 (1980) – inspektor Winter,
  • Zamach stanu (1980) – adwokat Rudziński, obrońca w procesie brzeskim,
  • 07 zgłoś się (serial telewizyjny) (1981 i 1984) – kierownik lokalu (odc. 13 Strzał na dancingu), „Rudzielec”, pijaczek znaleziony na miejscu zabójstwa Krystyny Barcz (odc. 17 Morderca działa nocą), „Rudzielec”, złodziej okradający Rolsona (odc. 21 Przerwany urlop),
  • Filip z konopi (1981) – podglądacz, donosiciel,
  • Kłamczucha (1981) – Dmuchawiec,
  • Wojna światów – następne stulecie (1981) – Stary,
  • Szaleństwa panny Ewy (serial telewizyjny) (1983) – profesor geografii (odc. 1. Pieskie życie),
  • Siedem życzeń (serial telewizyjny) (1984) – taksówkarz (odc. 2. Spojrzenie Faraona),
  • Smażalnia story (1984) – Władek,
  • C.K. Dezerterzy (1985) – profesor,
  • Mrzonka (1985) – klient Rajzemana,
  • Chrześniak (1985) – dyrektor,
  • Ucieczka (1986) – ojciec chłopca,
  • Klementynka i Klemens – gęsi z Doliny Młynów (1986) – weterynarz,
  • Ballada o Januszku (serial telewizyjny) (1987) – Stefan Ściborek, ojciec Mariolki (odc. 8),
  • Misja specjalna (1987) – Henio wożący rąbankę,
  • Mistrz i Małgorzata (serial telewizyjny) (1988) – Fokicz, kierownik bufetu w teatrze „Variete” (odc. 1. Seans czarnej magii i odc. 2. Mistrz),
  • W labiryncie (serial telewizyjny) (1988–1990) – Leon Guttman,
  • Janka (1989) – handlarz, sprzedawca Alaski,
  • Mów mi Rockefeller (1990) – portier w restauracji,
  • Dom na głowie (1990) – Trafko,
  • 40-latek. 20 lat później (serial telewizyjny) (1993) – dyrektor Burzyński, kierownik „Cricolandu”, były kelner leżący kiedyś z inż. Stefanem Karwowskim w szpitalu (odc. 11. Musimy się zdzwonić, czyli cienie przeszłości),
  • Jest jak jest (serial telewizyjny) (1994) – profesor Henryk Jędrzejko, sąsiad Darka,
  • Awantura o Basię (1995) – nauczyciel historii,
  • Awantura o Basię (1996) – nauczyciel historii.

Dubbing

Wiesław Drzewicz to uznawany za wybitnego lektora oraz aktora dubbingowego, którego prace pozostają w pamięci wielu widzów. Jego dorobek w tej dziedzinie obejmuje wiele znakomitych ról, które na trwałe wpisały się w historię polskiego dubbingu.

  • 1964–1967: Goryl Magilla – Pan Peebles (niektóre odcinki) (stary dubbing),
  • 1971: Prywatny detektyw – Tommy,
  • 1971: Królowa Elżbieta – Parry,
  • 1973: Siedemnaście mgnień wiosny – Astronom,
  • 1971: Dzielny szeryf Lucky Luke,
  • 1974: Joe w królestwie pszczół,
  • 1975: Pszczółka Maja,
  • 1976: Błękitny ptak,
  • 1976: Ja, Klaudiusz – Muza,
  • 1980: Pies, który śpiewał,
  • 1981–1989: Smerfy – Gargamel,
  • 1982: Bez wyraźnych motywów,
  • 1985: Urwisy z Doliny Młynów – bocian Kuba,
  • 1985: Asterix i niespodzianka dla Cezara – Asterix (pierwsza polska wersja dubbingu, Studio Opracowań Filmów w Warszawie).

Odznaczenia i nagrody

Wiesław Drzewicz zdobył wiele istotnych odznaczeń oraz nagród, które potwierdzają jego wkład w polski świat kultury oraz sztuki teatralnej. Oto niektóre z nich:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978),
  • Srebrny Krzyż Zasługi (1954),
  • Złota Odznaka „Zasłużony dla Województwa Katowickiego” (1968),
  • Nagroda na VIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu za rolę Josepha Goebbelsa w spektaklu Zmierzch demonów autorstwa Romana Brandstaettera, w reżyserii Jana Błeszyńskiego, w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1966),
  • Nagroda na X Opolskich Konfrontacjach Teatralnych w Opolu za rolę Łatki w Dożywociu Aleksandra Fredry, w reżyserii Olgi Lipińskiej, w Teatrze Komedia w Warszawie (1984),
  • „Złoty Mikrofon” – nagroda przyznawana za osobowość aktorską prezentowaną w różnych gatunkach radiowych (1990).

Przypisy

  1. Wiesław Drzewicz. rp.pl, 02.01.1997 r. [dostęp 07.07.2017 r.]
  2. a b M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1356.

Oceń: Wiesław Drzewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.55 Liczba ocen:11