Tadeusz Perdzyński

---

Życiorys

Tadeusz Perdzyński przyszedł na świat 28 października 1910 roku w Warszawie, w rodzinie o medycznych tradycjach. Jego ojciec, Czesław, był lekarzem, a matka, Zofia z Kossowskich, miała wpływ na jego wczesne życie. Po zakończeniu edukacji w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu, 7 sierpnia 1932 roku, osiągnął stopień podporucznika, który został mu nadany przez prezydenta RP, z datą starszeństwa od 15 sierpnia tego samego roku. W swoim wojskowym życiu zajął miejsce w 22 pułku artylerii lekkiej, stacjonując w Rzeszowie, a później w Przemyślu, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu.

Na początku 1935 roku, był już porucznikiem w korpusie oficerów artylerii, co potwierdza jego 79. lokata. W 1938 roku rozpoczął kształcenie w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, jednak z braku możliwości ukończenia zajęć związanych z wybuchem II wojny światowej, musiał przerwać naukę. W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 roku, jako oficer Armii „Karpaty”, uczestniczył w walkach na Śląsku, a następnie aktywnie zaangażował się w ruch oporu.

Po dotarciu do Warszawy, Tadeusz Perdzyński włączył się w działalność konspiracyjną, przynależąc do organizacji takich jak Służba Zwycięstwa Polski, Związek Walki Zbrojnej i Armia Krajowa. W ramach tych struktur przyjął pseudonimy „Tomir” oraz „Tarnawa”. Został oficerem w Komendzie Głównej Armii Krajowej i pełnił rolę w Oddziale III (Operacyjno-Szkoleniowym). W 1940 roku zajmował pozycję dowódcy I Rejonu Legionowo ZWZ w stopniu kapitana.

Podczas powstania warszawskiego walczył zarówno na Starym Mieście, jak i w Śródmieściu, przynależąc do sztabu gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora” od 1 sierpnia 1944 roku. W trakcie tych zaciętych walk doznał ran, ale jego odwaga została doceniona – odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu powstania udał się na wychodźstwo z cywilami, ukrywając się w Częstochowie, gdzie kontynuował działalność wojskową, pozostając w zależności od Komendy Głównej AK aż do 19 stycznia 1945 roku.

W lipcu 1945 roku Perdzyński został wcielony do Ludowego Wojska Polskiego. Otrzymał stanowisko starszego instruktora w Oddziale Wyszkolenia Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego. Jego umiejętności i postawa były wysoko cenione, co potwierdzają pozytywne opinie jego przełożonych. 4 września 1945 roku zaczął nauczać taktyki w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, gdzie poświęcał się również studiom prawniczym, które ukończył 20 marca 1947 roku.

Jednak w końcu 1946 roku został awansowany do stopnia podpułkownika, a 14 października 1947 roku przeniesiono go na szefa Artylerii Marynarki Wojennej w Gdyni. Niestety jego kariera wojskowa zakończyła się 1 lutego 1949 roku, kiedy to optował za odejściem z wojska w wyniku niekorzystnych ocen jego pracy i niezgodności ideologicznych. Wkrótce potem aresztowano go z zarzutem działalności szpiegowskiej na rzecz imperialistów, co doprowadziło do 10-letniego wyroku w jednym z pokazowych procesów, zwanych „Tatarowskimi”.

Po uwolnieniu w 1956 roku, Tadeusz Perdzyński odnalazł się na nowo i został adwokatem, skupiając się na sprawach karnych. W 1984 roku przeszedł na emeryturę, a 27 października 1989 roku zmarł w Toruniu.

Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa miał córkę Barbarę, a z drugiego, z Ireną Celichowską, miał syna Wojciecha – profesora medycyny, oraz córkę Annę, która zdobyła tytuł doktora nauk medycznych i jest zatrudniona na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Perdzyński był odznaczonym bohaterem, którego wyróżnienia oraz nagrody świadczą o jego niezłomnej postawie i poświęceniu. Oto lista jego odznaczeń:

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari,
• krzyż Walecznych (przyznany trzykrotnie),
• medal za Warszawę 1939–1945 (przyznany 17 stycznia 1946),
• odznaka „Adwokatura Zasłużonym” (przyznana pośmiertnie w roku 2016).

---

Oceń: Tadeusz Perdzyński

---