Stanisława Stanisławska-Majdrowicz

W historii polskiej sztuki jest znana jako założycielka oraz dyrektorka Zespołu Baletowego „Malwy”. W latach 1970–1978 zasiadała na stanowisku dyrektora i kierownika artystycznego Operetki Warszawskiej. Była też aktywną członkinią sekcji H Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, gdzie w latach 1959–1971 pełniła rolę sekretarza zarządu. Ponadto, jej obecność w Radzie Stowarzyszenia trwała od 1997 do 2009 roku.

Stanisława była pionierką nowoczesnych trendów na polskiej scenie. Stawiała na musical oraz widowisko muzyczne, z rewią jako istotnym elementem swoich produkcji. Jednym z jej najbardziej znaczących osiągnięć była inscenizacja „Zemsty nietoperza” Johanna Straussa – syna, która zyskała dodatnie polskie librettos autorstwa Juliana Tuwima i uznawana jest za jedno z najpiękniejszych dzieł tego rodzaju na świecie.

Wspaniale wprowadziła nowe utwory na scenę, organizując polskie premiery amerykańskich musicali, takich jak „Człowiek z La Manczy” czy „The Music Man”, a także prapremiery polskich dzieł, w tym „Sen nocy letniej” Marka Ałaszewskiego, „Zapraszamy na rewię” Bogdanowicza oraz „Trzej muszkieterowie” Czubatego.

Za swoje osiągnięcia została uhonorowana w 2002 roku statuetką Terpsychory, przyznawaną z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca. Ostatnie lata swojego życia spędziła w Warszawie, gdzie została pochowana na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 108G-3-22).