Stanisław Glinski

---

Życiorys

W 1910 roku Stanisław Glinski zakończył edukację w warszawskiej szkole rzemieślniczej, a następnie podjął pracę w odlewni metalurgicznej. Rok później, w 1911, wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (RSDRP). Szybko awansował, zostając sekretarzem Komitetu Mokotowskiego tej partii. W 1913 roku, z powodów rodzinnych, wyjechał na Syberię, aby towarzyszyć swojemu ojcu, który odbywał tam karę zesłania. W tym trudnym okresie zaangażował się w działalność rewolucyjną.

W trakcie swojego życia został aresztowany przez Ochranę dwukrotnie. Mimo iż udało mu się uciec z rąk wymiaru sprawiedliwości, został zmuszony do życia w ukryciu. W maju 1917 roku odbył służbę wojskową, zostając zmobilizowanym do 12 Syberyjskiego Pułku Piechoty, który skierowano na Front Północny, w okolice Łotwy. Z ramienia bolszewików prowadził tam działalność agitacyjną wśród żołnierzy.

Niedługo później przeniesiono go do 17 Syberyjskiego Pułku Piechoty. Tam objął stanowisko przewodniczącego rewolucyjnego komitetu pułkowego. Po zakończeniu stycznia 1918 roku, pułk stał się częścią nowo formowanego wojska bolszewickiego i walczył na Uralu przeciwko Kozakom. Od maja 1918 roku Stanisław Glinski dowodził bolszewickim oddziałem partyzanckim, prowadząc walki z Korpusem Czechosłowackim.

Następnie przyjął obowiązki szefa sztabu 30 Dywizji Piechoty. Od listopada 1918 roku był związany z Czeką w Jekaterynburgu, gdzie początkowo pracował jako zwykły funkcjonariusz w Oddziale Specjalnym, by wkrótce zostać jego kierownikiem. W wrześniu 1920 przeniesiono go do centrali Czeka w Moskwie, gdzie pełnił obowiązki zastępcy szefa ds. pracy agenturalnej w Oddziale Specjalnym 16 Armii.

W roku 1921 skoncentrował swoje wysiłki przeciwko Ludowemu Związkowi Obrony Ojczyzny i Wolności. Działał jako antykomunistyczny aktywista w organizacji Liberalni Demokraci, biorąc aktywny udział w rozpracowywaniu oddziału partyzanckiego „sawinkowców”, który ukrywał się w rejonie horeckim guberni mohylewskiej. Glinski prowadził również działania wymierzone w „bałachowców”. W tym czasie zajmował szereg znaczących stanowisk w strukturach Czeka.

W czerwcu 1921 roku został szefem wydziału specjalnego białoruskiej Czeka, a od lipca 1921 roku pełnił funkcję pełnomocnika grupy uderzeniowej do spraw rozpracowania misji zagranicznych na Białorusi. W czerwcu 1922 roku objął stanowisko szefa Zasławskiego Pogranicznego Oddziału Specjalnego, a w 1923 roku został szefem Oddziału Specjalnego Mińskiego OGPU. W sierpniu 1924 roku brał udział w napadzie dywersyjnym na Stołpce. Pod koniec tego samego roku został zastępcą kierownika OGPU na Białorusi.

Na początku 1925 roku przeniesiono go do centrali OGPU w Moskwie, gdzie pracował w Oddziale Kontrwywiadowczym. Niedługo później przeszedł do INO OGPU. Z początkiem 1926 odwiedził Wolne Miasto Gdańsk jako zastępca rezydenta INO OGPU, a po kilku miesiącach przeniósł się do Warszawy. Brał udział w operacji „Trust” oraz kierował działaniami dezinformacyjnymi w stosunku do polskiego wywiadu wojskowego, dotyczącymi siły bojowej Armii Czerwonej.

Na początku 1927 roku powrócił do Moskwy, a w lutym 1928 roku został rezydentem INO OGPU w Helsinkach. W 1930 roku przeniesiono go do Rygi, a w 1931 roku do Pragi. W 1934 roku odesłano go z powrotem do Moskwy, a następnie skierowano do Paryża jako rezydenta NKWD. W 1936 roku awansował do stopnia starszego majora bezpieczeństwa państwowego. Niestety, w sierpniu 1937 roku, po powrocie do Moskwy, został aresztowany przez NKWD. W wyniku procesu skazano go na karę śmierci, która została wykonana 9 grudnia tego roku poprzez rozstrzelanie.

---

Oceń: Stanisław Glinski

---