Piotr Naimski

---

Życiorys

Wykształcenie i praca naukowa

W roku 1968 Piotr Naimski zakończył naukę w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Następnie podjął studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, które zakończył w 1980 roku uzyskując tytuł doktora nauk przyrodniczych w 1981 roku. W latach 1976-1980 pracował w Polskiej Akademii Nauk, w Instytucie Biochemii i Biofizyki. Przez krótki czas, od 1981 do 1984 roku, przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie pełnił funkcję pracownika naukowego w New York University School of Medicine. Po powrocie do Polski, od 1984 do 1989 roku, angażował się w wykorzystanie metod biochemicznych w medycznej diagnostyce.

Od 1996 do 2009 roku pełnił obowiązki adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu, gdzie również pełnił funkcje prodziekana oraz dziekana Wydziału Studiów Politycznych. Ponadto kierował programem magisterskim związanym z Stosunkami Międzynarodowymi i Dyplomacją.

Działalność w okresie PRL

Już od 1964 roku Piotr Naimski był zaangażowany w harcerstwo, będąc członkiem 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”. Uzyskał tam stopień instruktorski podharcmistrza. W latach 70. brał udział w protestach sprzeciwiających się zmianom w konstytucji, a po wydarzeniach czerwcowych w 1976 roku organizował pomoc dla represjonowanych pracowników z Radomia i Ursusa. Był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników oraz Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. W bliskiej współpracy z Antonim Macierewiczem, działalności obozu opozycyjnego przyświecały wspólne inicjatywy, jak m.in. redagowanie drugoobiegowego miesięcznika „Głos”. W okresie 1980-1981 uczestniczył w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”. W 1981 roku przebywał w Nowym Jorku na stypendium naukowym, gdzie współpracował z Komitetem Pomocy „Solidarności”. Po powrocie do kraju w lipcu 1984 roku kontynuował pracę w redakcjach pism „Głos” i „Wiadomości”, które wcześniej ukazywały się jako „Wiadomości Dnia”.

Działalność w III RP

W latach 1989-1992 pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos”. Kiedy Antoni Macierewicz został mianowany ministrem spraw wewnętrznych, Naimski przeszedł do tego ministerstwa, obejmując najpierw stanowisko podsekretarza stanu, a następnie kierując Urzędem Ochrony Państwa. Z uwagi na dymisję rządu Jana Olszewskiego, odszedł z tych funkcji. W okresie 1992-1996 pełnił rolę prezesa Klubu Atlantyckiego, a w latach 1999-2001 był doradcą ds. bezpieczeństwa w gabinecie premiera Jerzego Buzka. Jego polityczna aktywność obejmowała też Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, Ruch Odbudowy Polski oraz Ruch Katolicko-Narodowy. W wyborach parlamentarnych w 1997 roku wystartował z listy ROP w województwie krakowskim, jednak nie uzyskał mandatu, zdobywając 10 694 głosy.

Od listopada 2005 do listopada 2007 roku zajmował stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki, odpowiadając za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych. Również w 2008 roku został doradcą szefa BBN oraz członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po tragicznej śmierci Lecha Kaczyńskiego, zrezygnował z pełnionych funkcji. Później doszło do jego zaangażowania w konserwatywny think tank New Direction, utworzony przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów w Brukseli. W wyborach parlamentarnych w 2011 roku startował jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, zdobywając 5388 głosów, a w 2013 roku dołączył do PiS. W 2015 roku ponownie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, zdobywając 20 408 głosów. 23 grudnia 2015 roku został powołany na sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej. W wyborach w 2019 roku jednak nie udało mu się ponownie uzyskać mandatu, a 20 lipca 2022 roku został odwołany z zajmowanych funkcji rządowych. W 2021 roku Piotr Naimski dołączył do rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego.

Życie prywatne

Piotr Naimski ma swoje korzenie w rodzinie frankistów, którzy zostali ochrzczeni w katedrze lwowskiej w 1759 roku. Informacja ta została przez niego ujawniona podczas wywiadu dla „Rzeczpospolitej”, który przeprowadzono przed wyborami parlamentarnymi w 1997 roku.

Osobiste życie Naimskiego jest równie interesujące. Jest żonaty z Małgorzatą Naimską i razem mają czworo dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia

Piotr Naimski otrzymał wiele prestiżowych odznaczeń i wyróżnień, które potwierdzają jego znaczący wkład w życie publiczne i społeczne.

• Order Orła Białego (2022, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę),
• Krzyż Wolności i Solidarności (2017),
• Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota” (2011),
• Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi (2016),
• Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2019),
• Człowiek Roku 2021 „Gazety Polskiej”.

Wyniki wyborcze

W poniższej sekcji znajdują się istotne informacje dotyczące wyników wyborczych Piotra Naimskiego. Analizując jego wystąpienia w różnych wyborach, można zauważyć zróżnicowane wyniki, które mogą odzwierciedlać zarówno zmiany w preferencjach wyborczych, jak i sytuację polityczną kraju.

Wybory	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1997	_	Ruch Odbudowy Polski	Sejm III kadencji	nr 21	10 694 (2,20%)
2011	_	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VII kadencji	nr 14	5388 (1,93%)
2015		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VIII kadencji	nr 14	20 408 (6,57%)
2019		Prawo i Sprawiedliwość	Sejm IX kadencji	nr 19	5900 (0,43%)

---

Oceń: Piotr Naimski

---