Otton Ślizień

---

Życiorys

W 1910 roku Otton Ślizień ukończył Gimnazjum im. Witolda Wielkiego w Wilnie, a następnie zdecydował się na kontynuację nauki w trzyletnim Studium Rolniczym przy Uniwersytecie Jagiellońskim, które zakończył w 1913 roku. W 1916 roku, w obliczu I wojny światowej, został zmobilizowany do armii rosyjskiej, gdzie służył jako porucznik artylerii. Po zakończeniu wojny, zastał trudne realia, stając się oficerem Wojska Polskiego.

Po zdemobilizowaniu, w 1920 roku rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, które uwieńczył uzyskaniem tytułu licencjata. W 1924 roku przejął rodzinny majątek w Drućkowszczyźnie, dzisiejszej Białorusi, w powiecie nieświeskim, gdzie prowadził gospodarstwo aż do wybuchu II wojny światowej. W tym czasie ożenił się z Ireną z Rdułtowskich, z którą doczekał się dwojga dzieci – Barbary i Jana.

W 1939 roku Otton został zmobilizowany do wojska, jednak jego jednostka szybko została rozwiązana. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Warszawy, a następnie w okolice Grójca, gdzie przetrwał czas okupacji. Pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz w Polskim Czerwonym Krzyżu. W 1940 roku cała jego rodzina została zesłana na Syberię. Dzięki determinacji udało im się nawiązać kontakt listowny, a spotkali się dopiero po wojnie, w 1946 roku, osiedlając w Gdańsku-Wrzeszczu.

Otton podjął pracę w zaopatrzeniu budowlanym, w Urzędzie Ziemskim, a następnie w Centrali Rybnej. W 1948 roku, na zaproszenie historyka profesora Lorentza, przeniósł się do Fromborka, aby objąć funkcję pierwszego kierownika muzeum im. Mikołaja Kopernika. Został neimenowany na to stanowisko w czerwcu tego samego roku. Wybrano siedzibę w ocalałym budynku kanonii pod wezwaniem Matki Boskiej Wniebowziętej. Dzięki staraniom Ottona, muzeum zostało uroczyście otwarte już 5 września 1948 roku, w ramach zjazdu Związku Historyków Sztuki i Kultury oraz delegatów Związku Muzeum w Polsce, a ekspozycję urządzono w ośmiu salach na parterze i pierwszym piętrze budynku kanonii.

Do 1952 roku Otton sprawował funkcję dyrektora muzeum, jednak wówczas został zwolniony przez władze z przyczyn ideologicznych. Po jego odejściu zmieniono wystrój sal, wprowadzając cytaty Engelsa i Stalina. Otton powrócił na stanowisko dyrektora dopiero w okresie odwilży gomułkowskiej w 1957 roku. Ukończył wtedy studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz kurs dla muzealnych pracowników naukowych. Po krótkiej przerwie na mieszkanie w Bielsku-Białej, wrócił do Fromborka i ponownie objął stanowisko dyrektora muzeum, gdzie pracował do 1966 roku.

W tym okresie jednak niełatwo było mu się odnaleźć w szybko zmieniającej się rzeczywistości Fromborka. Tysiące urzędników i harcerzy, chcąc zmienić oblicze miasta na potrzeby Operacji 1001-Frombork, zburzyły spokój jego muzealnego świata. W 1966 roku przeszedł na emeryturę, co otworzyło mu drogę do amatorskiej twórczości artystycznej, skoncentrowanej na rzeźbie i malarstwie. Mimo to nigdy nie przestał interesować się historią.

Otton nieustannie pogłębiał swoją wiedzę aż do końca życia. Mieszkanie, które zajmował, wypełnione było książkami i pamiątkami. Po śmierci żony i wyprowadzce dzieci mieszkał samotnie. Z wiekiem jego spotkania z przyjaciółmi stały się coraz rzadsze, co było efektem postępującego upośledzenia słuchu, które znacznie utrudniało mu kontakt z otoczeniem. Szczególną opieką otaczał go wówczas Tadeusz Piaskowski, ówczesny dyrektor muzeum, dawny uczeń Ottona, który stał się jego powiernikiem i przyjacielem.

Otton Ślizień zmarł 3 lutego 1985 roku w Sopocie. Został pochowany obok żony Ireny (zmarłej w 1963 roku) na cmentarzu komunalnym we Fromborku. W 2006 roku, 21 kwietnia, miała miejsce uroczystość, podczas której jednej z ulic Fromborka nadano imię Ottona Ślizienia, a otwarcia dokonał jego syn Jan.

---

Oceń: Otton Ślizień

---