Mieczysław Łubiński

---

Życiorys

Mieczysław Łubiński był synem Jana oraz Franciszki z Kuleszów. W 1939 roku ukończył średnią szkołę kolejową, a następnie w 1942 roku Państwową Szkołę Budownictwa II stopnia. Po tym czasie podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej, która została utworzona na mocy zgody władz okupacyjnych, po zamknięciu Politechniki Warszawskiej. Po zakończeniu działań wojennych, kontynuował swoją edukację na Wydziale Inżynierii i w 1946 roku uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego oraz tytuł magistra nauk technicznych.

W ramach pracy dyplomowej, pt. „Projekt 30-piętrowego budynku w konstrukcji stalowej”, Mieczysław Łubiński skonsultował się z prof. Eugeniuszem Hildebrandtem, co zaowocowało jego przyszłymi sukcesami akademickimi. Doktorat obronił w 1955 roku, a siedem lat później uzyskał habilitację. W 1968 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a w 1972 roku stał się profesorem zwyczajnym. W 1977 roku Mieczysław Łubiński został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, a później, w następnych latach, członkiem rzeczywistym.

W 1949 roku rozpoczął współpracę z PW, gdzie został asystentem w Katedrze Mechaniki Technicznej na Wydziale Komunikacji, pod przewodnictwem prof. Eugeniusza Olszewskiego. Z czasem stał się wieloletnim profesorem tej renomowanej uczelni. W latach 1969-1970 sprawował funkcję prorektora, a w latach 1970-1973 piastował stanowisko rektora.

W okresie od 1971 do 1973 roku był przewodniczącym Rady Techniczno-Ekonomicznej przy ministrze budownictwa, gospodarki przestrzennej i komunalnej. Od 1976 do 1993 roku był wiceprzewodniczącym Sekcji Konstrukcji Metalowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W tym czasie aktywnie współpracował z Wojskową Akademią Techniczną, prowadząc badania nad zmęczeniem niskocyklowym konstrukcji stalowych.

W latach 1976-1992 pełnił rolę przewodniczącego Sekcji Inżynierii Budownictwa i Materiałów Budowlanych Komitetu Nagród Państwowych. Utrzymywał bliskie kontakty z wieloma ośrodkami naukowymi na świecie. W 1971 roku został członkiem Council on Tall Buildings and Urban Habitat przy Lehigh University w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, a w latach 1973-1982 był wykładowcą oraz prowadził badania doktorskie w Nigerii, w Ahmadu Bello University Zaria.

W latach 1979-1980 współpracował z University of Liverpool w zakresie wymiany wykładów i prac naukowych. W trakcie swojej kadencji rektorskiej przyczynił się do znaczącej poprawy jakości nauczania oraz podniesienia poziomu badań naukowych, co skutkowało bliską współpracą uczelni z przemysłem. Utworzono filie wydziałów w zakładach przemysłowych, w tym w Fabryce Samochodów Osobowych.

Pod jego przewodnictwem, w 1981 roku, stopień naukowy doktora uzyskał Marian Giżejowski. Projektował i nadzorował realizację istotnych przedsięwzięć, takich jak odbudowa Warszawskiego Węzła Kolejowego PKP, rozbudowa Huty Bankowej, a także Zakładów Przemysłu Bawełnianego w Zambrowie i Fastach oraz obiektów siłowni wodnych, takich jak Myczkowice, Brzeg Dolny i Koronowo, a także Rurociąg Naftowy Przyjaźń. Pełnił także funkcję dyrektora Międzyresortowego Instytutu Przemysłu Budowlanego w Warszawie przez wiele lat.

Był aktywnym działaczem Polskiego Związku Inżynierów Techników Budownictwa, w latach 1968-1970 pełniąc rolę wiceprzewodniczącego. Laureat licznych nagród resortowych oraz członek Prezydium Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. W okresie od 1970 do 1974 roku zasiadał w Komitecie Warszawskim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a później przez kilka lat pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Narodowej m.st. Warszawy oraz posła na Sejm PRL w latach 1980-1985.

Autor i współautor ponad 160 prac naukowych, w tym takich tytułów jak „Wymiarowanie konstrukcji stalowych. Nowe metody” (1956), „Lekkie konstrukcje stalowe” (1961) oraz „Konstrukcje metalowe” (1966). Mieczysław Łubiński spoczywa na cmentarzu w Gołąbkach.

Stanowiska

Mieczysław Łubiński miał niezwykle bogatą karierę, podczas której pełnił rozmaite kluczowe funkcje w branży budowlanej oraz edukacji.

• W latach 1951–1952 pracował w Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego w Warszawie,
• Na stanowisku kierownika, naczelnym inżynierze oraz dyrektorze Warszawskiego Biura Studiów i Projektów Siłowni Wodnych,
• W latach 1970–1973 pełnił funkcję rektora Politechniki Warszawskiej,
• W okresie 1971–1973 był przewodniczącym Rady Techniczno-Ekonomicznej przy ministrze budownictwa, gospodarki przestrzennej i komunalnej,
• Od 1971 do 1989 roku kierował Zakładem Konstrukcji Metalowych w Instytucie Konstrukcji Budowlanych wydziału Inżynierii Lądowej,
• Pełnił również rolę wiceprzewodniczącego Sekcji Konstrukcji Metalowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN od 1976 do 1993 roku,
• W latach 1993–1995 był przewodniczącym Rady Redakcyjnej „Archiwum Inżynierii Lądowej”.

Członkostwa

Mieczysław Łubiński aktywnie uczestniczył w wielu istotnych instytucjach naukowych, co wpływało na rozwój techniki w Polsce.

• Od 1992 do 1995 był członkiem Komitetu Redakcyjnego Serii Nauk Technicznych „Biuletynu PAN”,
• Był także członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w Wydziale VI Nauk Technicznych,
• W Polskiej Akademii Nauk pełnił rolę członka krajowego rzeczywistego w Wydziale IV – Nauk Technicznych.

Odznaczenia

W ciągu swojej kariery Mieczysław Łubiński otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń, które świadczą o jego znaczącym wkładzie w dziedzinę edukacji oraz obronności kraju.

• Krzyż Komandorski, Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Medal „Za zasługi dla obronności kraju” – Brązowy (1971), Srebrny (1973),
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974),
• Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 nadany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w Londynie 15 sierpnia 1985.

Te wyróżnienia odzwierciedlają jego determinację oraz zaangażowanie w rozwój społeczny i edukacyjny Polski.

---

Oceń: Mieczysław Łubiński

---