Maurycy Mann

---

Życiorys

Maurycy Mann był potomkiem Alfonsa Manna i Marii Savary. Jego matka miała francuskie korzenie, natomiast ojciec, związany z Niemcami, z powodzeniem prowadził działalność gospodarcza.

W 1905 roku zdobył dyplom na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1907 roku obronił swój doktorat, oparty na drugim tomie pracy Wincentego Pola. Kolejnym krokiem w jego karierze naukowej było uzyskanie w 1911 roku stopnia doktora habilitowanego na podstawie pracy „Rozwój syntezy literackiej od jej początków do Gervinusa”. Już w 1916 roku opublikował ważny tekst „Poganka” Narcyzy Żmichowskiej, a rok później interesująca praca na temat „Nowej Heloizy” Jana Jakóba Rousseau.

W 1919 Mann został profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Warszawskim. To tam zainicjował Seminarium Filologii Romańskiej, co uznano za pierwszą tego typu instytucję naukową w stolicy. Jego osiągnięcia literackie obejmują także tłumaczenie „Żywotu Łazika z Tormesu” w 1923 roku, a w 1926 roku pracę pt. „Echa włoskie w poezji Asnyka”. W 1930 roku opracował temat „Benedetto Croce, jego estetyka i krytyka literacka”. Mann uczył gramatyki historycznej oraz literatury francuskiej i włoskiej z okresu średniowiecza aż do końca XIX wieku. Ostatnią jego pracą został zarys historii literatury włoskiej, przygotowany dla Wielkiej Literatury Powszechnej, wydany w 1933 roku.

W 1907 roku został także członkiem Komisji Literackiej, której patronowało Wydział Filologiczny Akademii Umiejętności. Z czasem, bo od 1916 roku, stał się członkiem korespondentem, a od 1919 roku członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Jego syn, Zygmunt Mann (1908–1942), również zaangażował się w badania historyczne. Maurycy Mann znalazł swój ostatni spoczynek na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w kwaterze 25-1-21,22,23.

---

Oceń: Maurycy Mann

---