Marceli Szarota to postać, która zapisała się w historii jako wybitny polski dziennikarz oraz dyplomata. Urodził się 26 kwietnia 1876 roku w Warszawie, gdzie spędził swoje młodzieńcze lata, rozwijając zainteresowania, które później zaprowadziły go na arenę polityczną i medialną.
W swoim życiu zawodowym pełnił istotną rolę jako delegat rządu RP przy Komisji Międzysojuszniczej w Kłajpedzie w latach 1919-1921. W okresie tym nie tylko angażował się w sprawy polityczne, ale również przyczyniał się do umacniania polskiej obecności w Europie.
Marceli Szarota sprawował także funkcję redaktora naczelnego „Gazety Lwowskiej” w latach 1927-1935, gdzie wyznaczał kierunki redakcyjne i podejmował istotne tematy społeczne oraz polityczne.
Jego życie zakończyło się 23 grudnia 1951 roku w Otwocku, pozostawiając po sobie znaczący wkład w historię polskiego dziennikarstwa oraz polityki.
Życiorys
Marceli Szarota był postacią o niezwykle bogatym życiorysie, którego początki sięgają roku 1900, kiedy to wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). Jego działalność socjalistyczna doprowadziła go do aresztu, gdzie był więziony w latach 1900–1901.
W okresie 1901–1907 przebywał we Francji oraz Szwajcarii, gdzie był aktywnym członkiem paryskiego oddziału PPS. Jego zaangażowanie w ruch socjalistyczny oraz merytoryczna praca przyczyniły się do dalszego rozwijania jego kariery. W 1908 roku obronił doktorat z filozofii na Uniwersytecie w Berlinie, co z pewnością stanowiło ważny krok w jego życiu intelektualnym.
Po powrocie do Polski, zajął się dziennikarstwem, a jego patriotyzm znalazł wyraz w zaciągnięciu się do Legionów Polskich w 1914 roku. W trakcie I wojny światowej, Szarota pełnił funkcję wysłannika obozu niepodległościowego w Skandynawii. Po zakończeniu wojny, od 1918 roku, pracował jako wysłannik Ministerstwa Spraw Zagranicznych (MSZ) w Chorwacji i Słowenii, a także jako radca oraz chargé d’affaires w Wiedniu w latach 1919–1921.
W kolejnych latach jego kariera uległa dalszemu rozwojowi. Pełnił on funkcję delegata rządu RP przy Komisji Międzysojuszniczej w Kłajpedzie od 1921 do 1923 roku, a następnie był zastępcą chargé d’affaires w Charkowie w latach 1923–1924, gdzie de facto działał jako poseł przy rządzie Ukraińskiej SRR. Po 1924 roku został zwolniony z pracy w MSZ, co zaowocowało jego powrotem do dziennikarstwa. W latach 1927–1935 pełnił rolę redaktora naczelnego „Gazety Lwowskiej”. W drugiej połowie lat 30. pracował w Polskim Związku Zachodnim.
Oprócz działalności zawodowej, Szarota był także wolnomularzem i przynależał do paryskiej loży „Agni”. Po jego śmierci, spoczął na cmentarzu parafialnym w Otwocku, w sektorze VII-7-377.
Życie prywatne
Marceli Szarota był osobą, która przeżyła życie w zaciszu rodzinnym i twórczym. Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką została Irena z Jankowskich h. Jastrzębiec. W 1903 roku wziął ślub po raz drugi z pisarką Eleonorą Kalkowską. Owocem ich małżeństwa była córka Elida Maria, która w późniejszych latach została germanistką, oraz syn Ralf, żyjący w latach 1906–1994, który z kolei zajął się ekonomią.
W środowisku rodzinnym Szarota przekazywał wartości intelektualne i artystyczne. Ich wnukiem jest uznany historykTomasz Szarota, którego osiągnięcia naukowe są szeroko cenione.
Przypisy
- Cmentarz parafialny w Otwocku [online], otwock.grobonet.com [dostęp 03.01.2022 r.]
- M.P. z 1939 r. nr 149, poz. 353 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Robert Kupiecki | Edward Kemnitz | Andrzej Smirnow | Aleksander Borowicz | Wiktor Kłosiewicz | Janusz Kubasiewicz | Stefan Rottermund | Tadeusz de Virion | Krzysztof Jacek Hinz | Ireneusz Nalazek | Józef Różański | Jacek Gawryszewski | Bohdan Tomorowicz | Michał Modzelewski | Marek Krawczyk (urzędnik) | Teresa Warchałowska | Marian Celler | Zofia Zakrzewska | Witold Nieduszyński | Karol GzylOceń: Marceli Szarota