Wiktor Kłosiewicz

---

Życiorys

Wiktor Kłosiewicz urodził się w rodzinie robotniczej, a jego rodzicami byli Eugeniusz i Maria. Posiadał wykształcenie podstawowe. Jego aktywność polityczna rozpoczęła się w 1928 roku, gdy wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. W latach 1938–1940 przebywał we Francji, a od 1939 roku służył w Armii Polskiej na Zachodzie. W okresie 1940–1945 był więźniem obozu jenieckiego w Niemczech.

Po wojnie, w 1945 roku, Kłosiewicz powrócił do Polski i przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Pełnił funkcję sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie oraz I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego w Krakowie (1945) oraz Szczecinie (1946–1948).

Od 1948 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1948–1950 służył jako zastępca członka Komitetu Centralnego, a w latach 1950–1958 zasiadał w KC, dodatkowo w latach 1950–1954 pełnił rolę członka Biura Organizacyjnego KC PZPR. W latach 1948–1949 był I sekretarzem KW PZPR w Szczecinie, a od 1949 do 1950 kierował Wydziałem Samorządowo-Administracyjnym, który w tym czasie zmienił nazwę na Wydział Administracyjno-Samorządowy KC PZPR.

Na II Kongresie Obrońców Pokoju, który miał miejsce 22 listopada 1950 w Warszawie, Kłosiewicz został wybrany do Światowej Rady Pokoju. W latach 1950–1956 był wiceprzewodniczącym, a następnie przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych. W latach 1952–1956 pełnił również funkcję członka Rady Państwa. W marcu 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina.

W okresie 1957–1958 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Jednak 1 marca 1958 roku XI Plenum KC usunęło go z Komitetu Centralnego, po czym przeszedł na niższe stanowiska. To zagadnienie związane było ze zwycięstwem grupy „puławskiej” nad grupą „natolińską”, z którą Kłosiewicz był powiązany i postrzegany jako ważna postać.

Po odejściu z KC, Kłosiewicz został dyrektorem Centrali Handlu Zagranicznego „Marko” w Warszawie, która zajmowała się zaopatrzeniem wojsk radzieckich stacjonujących w Polsce. Między 1971 a 1972 rokiem pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac. Następnie, w latach 1972–1976, był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. Po 1976 roku przeszedł na emeryturę, a w tej roli działał społecznie jako zastępca przewodniczącego Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Kłosiewicz zasiadał w Krajowej Radzie Narodowej oraz w Sejmie Ustawodawczym i Sejmie PRL I kadencji, gdzie był przewodniczącym Komisji Mandatowej. W latach 1952–1956 pełnił również funkcję zastępcy przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego.

Jego życie zakończyło się wśród bliskich, a jego żona, Adela z domu Bojar, zmarła w 1988 roku. Pochowany jest obok niej w Alei Zasłużonych na wojskowych Powązkach (TUJE C31-6).

Kłosiewicz jest także bohaterem wywiadów w książce Teresy Torańskiej pt. Oni.

---

Oceń: Wiktor Kłosiewicz

---