Małgorzata Starowieyska

Kultura i sztuka

Małgorzata Maria Starowieyska, znana również pod swoim pseudonimem artystycznym Mao Star, to postać wybitna w polskim świecie sztuki. Urodziła się 31 października 1953 roku w Warszawie, a jej życie zakończyło się w tym samym mieście 2 maja 2006 roku. Była to artystka o wielu talentach, rozpoznawana jako malarka, performerka, scenografka oraz choreografka.

W swojej karierze Małgorzata mieszkała i tworzyła nie tylko w Polsce, ale również za granicą. Jej twórczość rozkwitała w takich miejscach jak Warszawa i Skudzawy Stare w Polsce, a także w Niemczech Zachodnich, gdzie spędzała czas w Berlinie oraz Kiloni, jak również w stolicy Francji - Paryżu.

Małgorzata Starowieyska była córką Stanisława Starowieyskiego, który był synem Stanisława Kostki Starowieyskiego i Marii Szeptyckiej, a jej matką była Helena Załuska, córka Ireneusza Załuskiego i Mary Didur-Załuskiej. Interesującym faktem jest, że jej stryj Franciszek Starowieyski również miał znaczący wpływ na polską sztukę.

Wykształcenie

Małgorzata Starowieyska, znana artystka, edukację opiera na solidnych fundamentach, które zdobyła w renomowanych instytucjach. Wśród nich wyróżnia się Ogólnokształcąca Szkoła Baletowa im. Romana Turczynowicza w Warszawie, która stała się pierwszym krokiem w jej artystycznej karierze.

Następnie, w 1979 roku, uzyskała dyplom z malarstwa w Académie des Beaux-Arts w Paryżu, otrzymując odznaczenie Le Diplôme Supérieur d’Art Plastique. Jej edukacja obejmowała również roczną hospitację w Szkole Filmowej w Berlinie Zachodnim w latach 1979-1980, co znacznie wzbogaciło jej wiedzę oraz umiejętności artystyczne.

Działalność artystyczna

Małgorzata Starowieyska to artystka, której twórczość odzwierciedla różnorodność oraz głębię współczesnej sztuki. W jej dorobku znajdują się liczne obrazy i grafiki, w tym cykle, które zdobyły uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Do najważniejszych z nich należą:

  • Kloszardzi (Paryż, 1976),
  • Samuel Beckett (Paryż, 1978),
  • Die Sarkophage (Berlin, 1985–86),
  • Bolero (Berlin, 1987–88),
  • Requiem (1993),
  • Matka (Warszawa, 2006).

Twórczość Starowieyskiej to także wynik współpracy z wieloma znamienitymi artystami, takimi jak Ute Aurand, Jens Carl Ehlers, Mikołaj Brykalski, czy Eustachy Kossakowski. W gronie jej współpracowników znajdziemy również Kamil Sipowicz, Ivo Staack oraz Maciek Pietracho, którzy wnieśli swoje umiejętności w rozwój jej projektów artystycznych.

W ciągu swojej kariery, artystka miała okazję prezentować swoje prace na licznych wystawach oraz renomowanych festiwalach. Wśród wybranych wydarzeń, które miały miejsce, wymienić można:

  • 1978 – Salon Majowy, La Liberté, Paryż,
  • 1979 – Muszle (cykl), Autoportret,
  • 1980 – Auuschnitte (Regie: U. Aurand), Berlin,
  • 1981 – Samuel Beckett, Galeria Pels-Leusden, Berlin,
  • 1982 – VBK Kunst Tage Berlin, Nationalgalerie, Berlin,
  • 1986 – Klub Riviera Remont, Warszawa,
  • 1999 – Mironalia – Festiwal Mirona Białoszewskiego, Warszawa.

Od lat 70. XX wieku, Starowieyska brała udział w wielu inicjatywach artystycznych, organizując performance oraz spektakle, które wywarły istotny wpływ na kulturę artystyczną. Przykładowo, w 1983 roku miała wspólne projekty z Awangardową Grupą Theater 100 Fleck, a także realizowała performans pt. „Der Schrei”.

Artystka, z uwagi na swoje różnorodne zainteresowania i techniki pracy, pozostaje aktywna na polskiej scenie artystycznej, kontynuując eksplorację sztuki i twórczości w najwyższej formie.

Inspiracje

Małgorzacie Starowieyskiej został poświęcony niezwykle ważny poemat zatytułowany „Mao Star”, który został uwzględniony w tomie poetyckim Pieśni solarne autorstwa Kamila Sipowicza. Ten utwór stał się bezpośrednią inspiracją do stworzenia pierwszego studium poświęconego życiu oraz twórczości tej wybitnej artystki przez Kapsydę Kobro-Okołowicz. To właśnie dzięki jej pracy rozpoczęto projekt badawczy titled Hommage à Małgorzata „Mao Star” Starowieyska.

Projekt ten jest realizowany w ramach idei Line of apsides. Hommages, będącej hołdem dla Anny Micińskiej, której życie i twórczość miały ogromny wpływ na autorkę projektu. W skład działań podejmowanych w tym projekcie wchodzi przede wszystkim staranie o nadanie odpowiedniego statusu twórczości Małgorzaty Starowieyskiej, jej rejestrowanie oraz przedstawianie, zwłaszcza na polskim gruncie, w celu ocalenia jej dorobku od zapomnienia.

W uznaniu za wysiłek wniesiony w ramach tego projektu, Kapsyda Kobro została uhonorowana w październiku 2010 roku Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Dnia 28 maja 2015 roku na rynku wydawniczym pojawiła się książka Kapsydy Kobro pt. Mao Star. Instynktowne zanikanie w przestrzeni. Listy i materiały do biografii Małgorzaty Starowieyskiej (1953–2006), wydana przez wydawnictwo „słowo/oraz terytoria”. Publikacja zdobyła uznanie i została nagrodzona w listopadzie 2015 roku podczas 19. Poznańskich Dni Książki nie tylko Naukowej, otrzymując Nagrodę Prezydenta Miasta Poznania za wysoki poziom edytorski. Co więcej, 19 maja 2016 roku książka zyskała również Wyróżnienie w 56. Konkursie Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek na Najpiękniejsze Książki Roku 2015 w kategorii ksiąg naukowych oraz popularnonaukowych – humanistyka.

Przypisy

  1. Instynktowne zanikanie w przestrzeniach. O Mao Star z „Pieśni solarnych” Kamila Sipowicza, OKN Między słowami, 11.03.2009 r., WFPiK UAM.
  2. Hasło wraz z wykazem wydarzeń artystycznych pochodzi od Katarzyny Kobro (Kapsyda Kobro), która w styczniu 2009 roku zaczęła odszukiwać świadectwa twórczości Małgorzaty Starowieyskiej w Polsce i Berlinie.
  3. 13 czerwca 2009 r. Piotr Lachmann opowiedział o Mao Star w Berlinie w ramach inicjatywy „My berlińczycy”.
  4. Mironalia ’99, Warszawa: Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy Dzielnicy Ochota Gminy Warszawa-Centrum, 1999, s. 3, ISSN 1234-995X.
  5. Postacie-Ekrany do „Osmędeuszy” Mirona Białoszewskiego, Teatr Osobny, największa rzecz sceniczna epicka zamkniętej epoki przedmieścia w Teatrze osobnym, 21.05.2005 r.
  6. Ursynowskie Spotkania Twórców 2005, Galeria Wieża, Parafia pw. Wniebowstąpienia Pańskiego, Urząd m. st. Warszawy Wydział Kultury, 2006.
  7. Mao Star&Kamil Sipowicz, Magische Formen, Tipheret, Stätte der Schönen Künste, Delmolder StraBe 2, 1000 Berlin 31, 1986 r.
  8. Zachował się plakat z danymi: AnFormen. Mao Star, Ivo Staack. Performance. 25.02.1986, godz. 18.00.
  9. Musyka: Thomas Christen, kostiumy: Małgorzata Starowieyska, choreografia: Dzidek Starczynowski.
  10. A. D. „Dichter und Denker im Spiegel der Kunst”, Graphisches Kabinett der Galerie Pels-Leusden, 1981 r.
  11. Małgorzata Starowieyska (Warschau-Paris-Berlin-Zeichnungen) – Einladung, Galerie Dominicus, 1981 r.
  12. Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego.
  13. Stanisław Kostka Starowieyski h. Biberstein (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego).
  14. Nie znaleziono:: „małgorzata starowieyska” [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 25.11.2017 r.]
  15. Mao Star. Instynktowne zanikanie w przestrzeni / Recenzje klubowiczów / Instytut Książki [online], www.instytutksiazki.pl [dostęp 13.09.2017 r.]
  16. Twórca wydawnictwo słowo/obraz terytoria. [dostęp 23.06.2012 r.]
  17. Kapsyda Kobro, słowo/obraz terytoria. terytoria.com.pl.
  18. MirosławM. Tarnowski MirosławM., Laureaci 56. Konkurs PTWK Najpiękniejsze Książki Roku 2015 [online], www.ptwk.pl [dostęp 19.05.2016 r.]

Oceń: Małgorzata Starowieyska

★★★★★
Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:24