Ludwik Jakobsfeld

---

Życiorys

Ludwik Jakobsfeld był synem żydowskiego kupca Abrama Jakobsfelda. Uczył się w gimnazjum do 1922 roku, jednak jego edukacja została przerwana po śmierci ojca, co skłoniło go do podjęcia pracy jako gońc i praktykant w różnych firmach.

W 1927 roku objął stanowisko pomocnika ekspedienta w hurtowni aptecznej i aktywnie angażował się w działalność Związku Zawodowego Pracowników Biurowych i Handlowych, który miał związki z KPP (Komunistyczną Partią Polski). W 1928 roku dołączył do Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK). Jego działalność polityczna przyniosła mu aresztowanie 20 maja 1929 roku, gdzie, jako niepełnoletni, został skazany na półtora roku pobytu w domu poprawczym.

Po wyjściu na wolność, Jakobsfeld zyskał zaufanie i został wybrany członkiem Komitetu Dzielnicowego KZMP (Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej) w dzielnicach Powiśle, Powązki oraz Ochota. Jednak 4 kwietnia 1932 roku znowu został aresztowany, a 18 grudnia 1933 roku usłyszał wyrok 5 lat więzienia z zaliczeniem czasu spędzonego w areszcie. W lipcu 1935 roku przyznano mu trzymiesięczną przerwę w odbywaniu kary z powodu choroby, a Komitet Centralny KPP skierował go do pracy w MOPR (Mołotowowskie Obywatelskie Przedsiębiorstwo Robotników).

Wkrótce objął stanowisko sekretarza Komitetu Okręgowego MOPR na Górnym Śląsku. Jego sytuacja się pogorszyła, gdy od listopada 1935 do stycznia 1936 roku znowu był osadzony w więzieniu, tym razem zwolniony na mocy amnestii. Później zajął się pracą w różnych sekretariatach Komitetów Okręgowych MOPR we Włocławku i Warszawie Podmiejskiej, a w końcu trafił do centralnej redakcji i działu propagandy.

Od kwietnia 1937 roku, aż do likwidacji KPP w sierpniu 1938 roku, zaniechał aktywności w tej partii. W międzyczasie pracował w firmach zajmujących się instalacjami elektrycznymi, a w 1938 roku przystąpił do Centralnego Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Budowlanego, Drzewnego, Ceramicznego oraz Pokrewnych Zawodów w Polsce, gdzie pełnił funkcję sekretarza Zarządu Sekcji Elektromonterów i Hydraulików tego Związku.

W obliczu drugiej wojny światowej wizja przyszłości zmusiła go do przeniesienia się do ZSRR w 1939 roku, gdzie do czerwca 1941 roku pracował jako elektromonter w obwodzie mińskim. Po inwazji Niemiec na ZSRR został zmobilizowany do Armii Czerwonej, jednak szybko zwolniono go z powodu niezdolności do służby wojskowej. Ewakuował się do Andiżanu w Uzbekistanie, gdzie pracował jako robotnik, a później elektromonter w kolektywie rolnym.

W sierpniu 1944 roku dołączył do ZPP (Związku Patriotów Polskich) i został wiceprzewodniczącym Zarządu ZPP w Andiżanie. W 1945 roku został wysłany do Moskwy jako instruktor organizacyjny Zarządu Głównego ZPP, a także wstąpił do PPR (Polskiej Partii Robotniczej). Po powrocie do kraju w 1946 roku objął stanowisko naczelnika wydziału w Centralnym Zarządzie Przemysłu Motoryzacyjnego, a od 1947 roku był dyrektorem Biura Pracy w Filmie Polskim.

Od 1949 roku kontynuował swoje zaangażowanie w politykę, zostając członkiem PZPR i następnie I sekretarzem KD PZPR Praga-Śródmieście. Po dokonaniu przekształceń w strukturach partii w latach 1950-1956 zajmował różne stanowiska w Wydziale Propagandy Komitetu Warszawskiego PZPR. W 1956 roku rozpoczął naukę w dwuletniej Szkole Partyjnej przy KC PZPR, jednak studia przerwano z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, a wkrótce po tym zmarł.

W swojej zawodowej karierze Ludwik Jakobsfeld był odznaczony licznymi wyróżnieniami, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany na wojskowych Powązkach, w kwaterze B2-11-11.

---

Oceń: Ludwik Jakobsfeld

---