Jerzy Stanisław Musiał

Musiał rozpoczął swoją drogę wstąpienia do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Kaliszu, postanawiając realizować swoje powołanie w prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w kolegium jezuitów w Pińsku. Po ataku ZSRR na Polskę, zmuszony był uciekać wraz z towarzyszami do Lublina, który znajdował się w niemieckiej strefie okupacyjnej.

Niestety, 23 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w Zamku w Lublinie. Jego odmowa porzucenia stanu zakonnego zaowocowała w dniu 18 czerwca 1940 r. transportem do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Później, 14 grudnia, trafił do KL Dachau, gdzie otrzymał numer 22512. W obozie zaangażował się w ruch oporu, co się jednak nie spodobało oprawcom, a w wyniku jego działalności, 17 maja 1944 roku, został pociągnięty do odpowiedzialności i przewieziony do obozu Mauthausen-Gusen z numerem 66325.

Musiał wykonywał ciężką pracę w kamieniołomach aż do momentu, gdy jego siły całkowicie się wyczerpały. Powrócił do obozu Dachau 1 grudnia, gdzie zgłosił się do opieki nad chorymi na tyfus. Zmarł 9 marca 1945 roku, głodny i wycieńczony, będąc jedną z wielu ofiar aktów ludobójstwa, znanego jako „Intelligenzaktion” przeciwko Polakom.

Jego proces beatyfikacyjny, zainicjowany przez Prowincję Wielkopolsko-Mazowiecką Towarzystwa Jezusowego, dotyczy dziewięciu Sług Bożych, wśród których znajduje się także Musiał. Obok niego, w Priesterblock (Dachau KL), więziono również księży Stanisława Komara, Stanisława Felczaka, Czesława Sejbuka oraz Michała Malinowskiego.

Jerzy Stanisław Musiał jest także jednym z 122 Sług Bożych, dla których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z czasów II wojny światowej. Jego historia stanowi nie tylko świadectwo heroizmu, ale także przypomnienie o tragicznych losach wielu Polaków w czasie największego kryzysu w historii.