Jan Bereza

Podjął studia z zakresu filozofii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1982 roku zdecydował się na życie zakonne, wstępując do klasztoru benedyktynów w Lubiniu, gdzie przyjął nowe imię – Jan. Po sześciu latach, w 1988, otrzymał święcenia kapłańskie, a w latach 1999–2002 piastował urząd przeora wspólnoty klasztornej.

Od 1998 roku był aktywnym członkiem Komitetu Episkopatu Polski, odpowiedzialnym za dialog z religiami niechrześcijańskimi. Jego działalność w Lubiniu obejmowała również założenie Ośrodka Medytacji Chrześcijańskiej w tym samym roku, którym kierował przez następne osiem lat, do 2006.

W swoim życiu zawodowym współpracował ze Światową Wspólnotą Medytacji Chrześcijańskiej oraz z Benedyktyńską komisją ds. dialogu międzyreligijnego. Jego podejście do medytacji łączyło tradycyjną praktykę monastyczną z elementami doświadczeń religii Wschodu. Bereza starał się wprowadzać wschodnie techniki medytacyjne, dostosowując je do potrzeb modlitwy chrześcijańskiej. Inicjował także wydarzenia takie jak Dni Medytacji Chrześcijańskiej w Lubiniu.

W ośrodku, który założył, nauczano medytacji na podstawie tzw. modlitwy monologicznej, opierającej się na jednym krótkim wezwaniu zaczerpniętym z Pisma Świętego. Bereza był również bardzo aktywnie zaangażowany w dialog chrześcijańsko-buddyjski.

Oprócz działalności duszpasterskiej, Jan Bereza był autorem wielu publikacji, w tym książek takich jak Sztuka codziennego życia (1997), Myśli codziennego umysłu (2007) oraz Posty i tosty (wspólnie z Ewą Awdziejczyk) (2010). Był również współautorem haseł w Leksykonie wielkich teologów XX/XXI wieku (wyd. Biblioteka „Więzi”, 2004).

Jan Mirosław Bereza zmarł w 2011 roku po długiej chorobie, pozostawiając po sobie znaczący dorobek w dziedzinie medytacji chrześcijańskiej i dialogu międzyreligijnego.