Jerzy Ambroziewicz

---

Życiorys

Jerzy Ambroziewicz był żołnierzem Szarych Szeregów w latach 1943–1945. Swoje wykształcenie zdobył na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał dyplom w 1953 roku. Pracował jako dziennikarz w takich publikacjach jak „Po prostu” od 1953 do 1957 oraz „Argumenty” od 1969 do 1973 roku. W swojej karierze pełnił rolę reportera polityczno-społecznego.

W latach 1973–1976 był redaktorem naczelnym publicystyki Telewizji Polskiej. Następnie, w latach 1976–1979, pełnił funkcję korespondenta Polskiego Radia i Telewizji Polskiej we Włoszech. Po powrocie do kraju objął stanowisko redaktora naczelnego „Dziennika Telewizyjnego” w latach 1979–1980 oraz Warszawskiego Ośrodka Telewizyjnego od 1980 do 1983 roku.

Ambroziewicz był aktywnym członkiem wielu organizacji, takich jak ZHP, OMTUR, ZMP oraz PZPR, gdzie zasiadał w Komitecie Warszawskim PZPR w latach 1979–1981. Dnia 11 marca 1956 roku, wspólnie z Janem Olszewskim oraz Walerym Namiotkiewiczem, był jednym z autorów artykułu pt. „Na spotkanie ludziom z AK”, który ukazał się w tygodniku „Po prostu”. Tekst ten stanowił wstęp do książki o tej samej nazwie, wydanej w 1956 roku.

Jest laureatem wielu prestiżowych nagród dziennikarskich, w tym nagrody im. Juliana Bruna. Jako autor opublikował kilkanaście książek, w tym reporterską pozycję „Zaraza” z 1965 roku, traktującą o epidemii czarnej ospy we Wrocławiu, a także „Watykańskie ABC”. Jego dokonania obejmują również setki artykułów publicystycznych.

Ambroziewicz był twórcą popularnych cykli telewizyjnych „Bez apelacji” (we współpracy z Ryszardem Wójcikiem) oraz „Godzina szczerości” (w partnerstwie z Januszem Rolickim). Po zakończeniu kariery dziennikarskiej, aż do swojej śmierci, pełnił rolę dyrektora w firmie Sobiesława Zasady.

Odznaczenia

Jerzy Ambroziewicz posiada szereg zaszczytnych odznaczeń, które podkreślają jego znaczną rolę i osiągnięcia.

• Komandor, oficer i kawaler Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi.

---

Oceń: Jerzy Ambroziewicz

---