Jan Woydyga

Kultura i sztuka

Jan Woydyga, urodzony w Warszawie w 1857 roku, to postać, która zapisała się na kartach polskiej sztuki jako utalentowany artysta rzeźbiarz. Jego twórczość kształtowała się w kontekście dynamicznych zmian artystycznych, jakie miały miejsce na przełomie XIX i XX wieku.

Woydyga zmarł w 1946 roku, pozostawiając po sobie dorobek artystyczny, który do dziś inspiruje kolejne pokolenia twórców.

Życiorys

Jan Woydyga to wybitny rzeźbiarz, który swoje artystyczne kształcenie rozpoczął w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1874−1876, gdzie miał przyjemność studiować pod okiem Marcelego Guyskiego. Następne etapy jego edukacji odbyły się w Warszawie, gdzie kontynuował naukę w pracowni Leona Molatyńskiego. W 1886 roku przeniósł się do Paryża, gdzie rozwijał swoje umiejętności w pracowni Cypriana Godebskiego oraz w renomowanej Académie des beaux-arts, prowadzonej przez Louisa A. Roubauda.

Po powrocie do rodzimej Warszawy w 1889 roku, z inicjatywy Andrzeja Pruszyńskiego, otworzył pracownię sztukaterii i ornamentów rzeźbiarskich. Już rok później, jego talent zaowocował w postaci własnego zakładu rzeźbiarsko-kamieniarskiego, w którym specjalizował się w rzeźbie architektonicznej oraz nagrobkowej. Współpracując z architektem Stefanem Szyllerem, zrealizował dekorację rzeźbiarską wiaduktu im. Markiewicza. Rzeźby te, pierwotnie wykonane w cynku w 1904 roku, zostały w 1914 roku przekształcone na piaskowiec.

Woydyga również stworzył medalion umieszczony na pomniku Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli, a jego twórczość obejmowała także popiersie Sokratesa Starynkiewicza, które znajduje się na terenie warszawskiej Stacji Filtrów.

Artysta był odpowiedzialny za szereg pomników nagrobnych, które można podziwiać na cmentarzu Powązkowskim. Wśród nich znajdują się dzieła dla Stefcika Kamieńskiego i Maniusi Lipowskiej (z 1890 roku, kw. 11), rodziny Jaźwińskich (1891 rok, kw. 181), czy Wilhelminy Jakubowskiej (około 1898 roku, kw. 26).

Jan Woydyga zmarł i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 22-6-25/26, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, który do dzisiaj jest doceniany i podziwiany.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: LUCEŃSCY, [dostęp 02.11.2019 r.]
  2. Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003 r., s. 59. ISBN 83-88973-59-2.

Oceń: Jan Woydyga

★★★★★
Średnia ocena:5 Liczba ocen:5