Wacław Domieniecki

---

Życiorys

Wacław Domieniecki był osobą o niezwykłych pasjach, które od młodości towarzyszyły mu w życiu. Jego zainteresowania obejmowały zarówno śpiew, jak i lotnictwo. Po zakończeniu nauki w Warszawskiej Szkole Samochodowo-Lotniczej rozpoczął swoją karierę zawodową w Państwowych Zakładach Lotniczych. Następnie, zyskał miano kontrolera lotniczego na lotnisku Okęcie, jednocześnie kształcąc się w zakresie wokalnym w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie jego nauczycielem był Stefan Belina-Skupiewski. Debiut sceniczny miał miejsce w 1938 roku, kiedy to wystąpił na bankiecie, celebrując triumf bombowca PZL.37 Łoś, który zdobył złoty medal na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu.

W trakcie II wojny światowej pozostał w stolicy, gdzie pracował w sklepie z artykułami liturgicznymi. Równocześnie kontynuował naukę śpiewu pod okiem Heleny Moyseowiczowej-Fiszler. Niestety, w 1941 roku podczas bombardowania został ranny, co zmusiło go do opuszczenia miasta. Po zakończeniu działań wojennych, w 1945 roku, związał się z Miejską Filharmonią w Łodzi, gdzie występował z zespołem na koncertach w kraju.

W kolejnych latach Domieniecki był solistą w Operze Śląskiej w Bytomiu (1945–1947), Operze Poznańskiej (1949–1954) oraz Operze Warszawskiej (1954–1961). W 1961 roku, w wyniku decyzji dyrektora Bohdana Wodiczki, został z niej zwolniony wraz z innymi artystami. Po tej zmianie, przeniósł się do Poznania, a w 1966 roku powrócił na scenę warszawskiego Teatru Wielkiego, gdzie kontynuował karierę aktorską aż do przejścia na emeryturę w 1977 roku. Swoją sztukę prezentował również zagranicą, w takich krajach bloku wschodniego jak Czechosłowacja, Rumunia, Węgry, NRD oraz ZSRR, gdzie wystąpił na scenie słynnego Teatru Bolszoj w Moskwie.

W 1950 roku zadebiutował w filmie „Warszawska premiera” w reżyserii Jana Rybkowskiego, odgrywając rolę włoskiego tenora. Kolejnym ważnym momentem w jego karierze było nagranie w 1953 roku pierwszego kompletnego wydania polskiej opery – Halka Stanisława Moniuszki, co miało miejsce z udziałem zespołu Opery Poznańskiej pod dyrekcją Waleriana Bierdiajewa.

Zmarł 8 lipca 1988 roku w Warszawie, zostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny. Jego ostatnia droga spoczęła na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 85D-2-23).

Ordery i odznaczenia

Wacław Domieniecki otrzymał liczne wyróżnienia za swoje zasługi w Polsce.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 15 stycznia 1953 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 19 stycznia 1955 roku.

---

Oceń: Wacław Domieniecki

---