Jan Styfi

Kultura i sztuka

Jan Styfi, urodzony w styczniu 1841 roku w Warszawie, to postać, która zapisała się w historii jako wybitny drzeworytnik oraz jeden z czołowych ksylografów w Polsce.

Jego pasja do sztuki drzeworytniczej przyniosła mu uznanie oraz szereg osiągnięć, w tym tworzenie i organizację zakładów drzeworytniczych w stolicy.

Nie tylko jako artysta, ale również jako pedagog, Jan Styfi miał wpływ na rozwój talentów w dziedzinie drzeworytu, co przyczyniło się do jego trwałego dziedzictwa. Zmarł 5 marca 1921 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w świecie sztuki.

Życiorys

Jan Styfi był utalentowanym artystą, którego życie było ściśle związane z bogatą historią sztuki w Warszawie. Był synem Hipolita, grawera warszawskiego, oraz Joanny z Kaczyńskich. W latach 1856-1857 uczęszczał na kursy malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W tym samym czasie rozwijał swoje umiejętności w dziedzinie drzeworytnictwa, ucząc się w pracowni rytowniczej Jana Münchheimera, pod okiem Edwarda De la Haye.

Jego edukacja w zakresie ksylografii kontynuowana była w Lipsku, co niewątpliwie wpłynęło na dalszy rozwój kariery artystycznej. Po powrocie do Warszawy w 1859 roku, Styfi związał się z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, gdzie rozpoczął pracę w drzeworytni. Już rok później objął kierownictwo tej pracowni. W początkowych latach 60. XIX wieku, artysta postanowił otworzyć własną pracownię drzeworytniczą, którą prowadził razem z Aleksandrem Regulskim.

W jego warsztacie kształciły się wybitne postacie, w tym Józef Holewiński, Wanda z Wójcickich Styfiowa, Elżbieta Moniuszko-Nawroczyńska, Maria Baczewska oraz Józefa Kleczeńska. W 1865 roku Styfi zakończył współpracę z „Tygodnikiem Ilustrowanym” i przeszedł do redakcji „Kłosów”. W 1867 roku objął kierownictwo drzeworytni tego tytułu.

Po zamknięciu „Kłosów” w 1890 roku Styfi powrócił do „Tygodnika Ilustrowanego”. W 1873 roku jego prace zostały docenione na Wystawie Powszechnej w Wiedniu, gdzie otrzymał nagrodę za swoje drzeworyty. Jego twórczość trwa jako świadectwo artystycznego dziedzictwa i rozwój techniki drzeworytniczej w Polsce.

Twórczość drzeworytnicza

Jan Styfi to postać, która z pewnością zasługuje na uwagę ze względu na swoje ogromne osiągnięcia w dziedzinie ksylografii. Był on jednym z najznakomitszych oraz najaktywniejszych polskich drzeworytników. Jego duża wartość artystyczna wynika przede wszystkim z niezwykłych reprodukcji dzieł innych artystów, takich jak m.in. Józef Chełmoński, Wojciech Gerson, Aleksander Gierymski, Aleksander Gryglewski, Juliusz Kossak, Franciszek Kostrzewski, Jan Matejko oraz Henryk Pillati.

Prace Styfiego charakteryzowały się licznymi motywami architektonicznymi oraz przedstawieniami życia codziennego. Jego autorskie drzeworyty zazwyczaj ukazywały widoki miast oraz różnorodne rodzajowe sceny z życia włościan. Wśród najważniejszych dzieł, jakie powstały w jego warsztacie, można wymienić:

  • Unia Lubelska,
  • Stefan Batory pod Pskowem,
  • Wyrok śmierci,
  • Stańczyk,
  • Sędziwój alchemik i Mikołaj Kopernik – wg Jana Matejki,
  • Zima w stepie – wg Chełmońskiego,
  • Stańczyk spisujący lekarzy – wg Walerego Eliasza,
  • Kaplica w Ossolinie – wg Fabiańskiego,
  • Król Zygmunt August wdowcem – wg Gersona,
  • Walka żubrów,
  • Targ koński na Pradze,
  • Dzwon zapustny – wg Juliusza Kossaka,
  • Wesele wiejskie z okolic Warszawy,
  • Zadymka – wg Franciszka Kostrzewskiego,
  • Loteria fantowa w Ogrodzie Saskim,
  • Biwak wojskowy,
  • Sobótka – wg Pillatiego.

Styfi nie tylko wpływał na rozwój drzeworytnictwa w Polsce, ale również pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny, który do dziś jest źródłem inspiracji dla wielu twórców.

Oceń: Jan Styfi

★★★★★
Średnia ocena:4.94 Liczba ocen:11