Haroun Tazieff

---

Życiorys

Haroun Tazieff, urodzony w rodzinie o różnorodnych korzeniach, pochodził z tatarskiej rodziny muzułmańskiej, gdzie jego ojciec był lekarzem, a matka, Polką, pracowała jako chemik oraz doktor nauk ścisłych. Po tragedii, jaką była śmierć ojca na froncie w początkowym okresie I wojny światowej, w 1917 roku Tazieff wraz z matką opuścił rodzinne strony i udał się do Belgii. Tam, przez wiele lat, aż do 1936, był bezpaństwowcem, zanim zdobył belgijskie obywatelstwo. W 1938 roku ukończył studia jako inżynier agronom w Gembloux, a sześć lat później uzyskał dyplom inżyniera geologa na Uniwersytecie w Liège.

Już w 1945 roku Tazieff rozpoczął pracę jako inżynier w mine w Katandze, a później zajmował stanowisko geologa w Kongo Belgijskim. Jego pasja do wulkanów zmaterializowała się w 1948 roku, gdy udał się do rejonu jeziora Kiwu, aby badać nowo powstający wulkan, który ochrzcił imieniem Kituro. Tazieff, niezwykle blisko zjawisk naturalnych, rozłożył obozowisko tuż przy kraterze gwałtownie erupującego wulkanu. Chociaż zdążył zrealizować wiele znakomitych zdjęć, nie mógł tam długo pozostawać, gdyż płynna lawa zaczęła otaczać jego obozowisko. Na szczęście zdołał uciec w ostatniej chwili, jednak po dwóch dniach powrócił, gdy wulkan trochę się uspokoił, co otworzyło przed nim nowe możliwości badawcze.

Od tego momentu, całe jego życie poświęcone było odkrywaniu i badaniu aktywnych wulkanów w różnych zakątkach świata, co często wiązało się z dużym ryzykiem dla jego życia. W sierpniu 1950 roku, na prośbę przyjaciół, brał udział w pilotażowej ekspedycji mającej na celu zejście na dno awenu Saint-Martin w Pirenejach Wysokich. W trakcie tej wyprawy niestety doszło do tragicznego wypadku, w którym zginął jego bliski przyjaciel, Marcel Loubens.

W 1957 roku Tazieff związał się z Université Libre de Bruxelles, gdzie zainicjował Centrum Wulkanologii. Następnie, w 1958 roku, objął stanowisko dyrektora Laboratorium Wulkanologicznego Instytutu Fizyki Ziemi w Paryżu. W ramach swoich badań, odbył niezwykłe wyprawy wulkanologiczne m.in. do Doliny Dziesięciu Tysięcy Dymów na Alasce, Kotlina Danakilska z wulkanem Erta Ale, a także na wulkan Erebus w Antarktydzie i Etna na Sycylii, nie pomijając wyspy Faial na Azorach oraz Karaibów.

Rok 1972 przyniósł mu nowe wyzwania zawodowe, kiedy to dołączył do Centre National de la Recherche Scientifique we Francji. W latach 1973-1976 pełnił obowiązki związane z wulkanologią na Instytucie Fizyki Ziemi w Paryżu, co obejmowało obserwacje aktywności wulkanu Pelée na Martynice. Jego kariera nabrała nieco kontrowersyjnego wymiaru, gdy sprzeciwił się ewakuacji mieszkańców Basse-Terre na Gwadelupie, co ostatecznie doprowadziło do utraty jego pozycji. Od 1977 roku Tazieff pracował w laboratorium wulkanologicznym na Politechnice w Gif-sur-Yvette, specjalizując się w analizie gazów wulkanicznych.

W 1981 roku Tazieff został mianowany komisarzem do spraw badań nad katastrofami naturalnymi. W latach 1984-1986 pełnił także funkcję Sekretarza Stanu odpowiedzialnego za zapobieganie katastrofom technologicznym oraz naturalnym. Kolejne lata przyniosły mu rolę przewodniczącego Komitetu ds. zagrożeń wulkanicznych w latach 1988-1995.

Po jego śmierci, Haroun Tazieff został pochowany na Cmentarzu Passy w XVI dzielnicy Paryża, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w dziedzinie wulkanologii oraz pamięć o swoistym poświęceniu, które włożył w swoje badania.

---

Oceń: Haroun Tazieff

---