Eugenia Kubowska

Polityka i administracja

Eugenia Kubowska, znana wcześniej jako Paulina Szwarcbard oraz używająca pseudonimu „Genka Szwarc”, to postać o bogatej historii politycznej. Urodziła się 27 stycznia 1902 roku w Warszawie, gdzie także zakończyła swoje życie 20 kwietnia 1959 roku.

W ciągu swojego życia była zaangażowana w działalność partyjną, stając się członkinią kilku ważnych organizacji politycznych. Jej przynależność do Komunistycznej Partii Polski (KPP) rozpoczęła się w 1923 roku, a w 1929 roku dołączyła do Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), gdzie działała aż do 1937 roku.

Po II wojnie światowej, jej aktywność polityczna nie ustała. W latach 1945–1948 była członkinią Polskiej Partii Robotniczej (PPR), a od 1948 roku aż do swojej śmierci w 1959 roku, związana była z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą (PZPR).

Życiorys

Eugenia Kubowska była córką Henryka, znanego również jako Hersz. W latach 1929–1932 kształciła się w Akademii Wychowania Komunistycznego, która mieściła się w Moskwie. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę jako nauczycielka ekonomii w szkole zawodowej w tym samym mieście, gdzie pracowała od 1932 do 1934 roku.

W kolejnych latach, od 1934 do 1937, pełniła funkcję zastępcy naczelnika oraz redaktora w Wydziale Kobiecym „Politotdieł”. W okresie 1937–1945 przebywała w obozie w Karagandzie, co było trudnym czasem w jej życiu. Po wojnie wróciła do kraju, gdzie objęła stanowisko naczelnika wydziału w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, pracując w tej roli w latach 1945–1947.

Następnie, w okresie 1948–1949, była dyrektorem finansowym w Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”. W 1950 roku przeszła do aparatu centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), gdzie przez niemal dekadę sprawowała funkcję kierownika Biura Sekretariatu KC, z przerwą około 10 miesięcy. W latach 1949–1954, 1954–1955 oraz 1955–1956, a następnie, po zmianie nazwy, jako kierownik Kancelarii Sekretariatu KC (1956–1959), skutecznie zarządzała swoimi obowiązkami.

Zyskała miano jednego z najbardziej zaufanych współpracowników Władysława Bieruta, ciesząc się również uznaniem kolejnych wiodących postaci w partii, takich jak Ochaba oraz Gomułka.

Eugenia Kubowska spoczywa w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze A23-tuje-12.

Ordery i odznaczenia

Eugenia Kubowska została uhonorowana znaczącymi odznaczeniami, które podkreślają jej wkład i osiągnięcia. Wśród przyznanych jej orderów znajdują się:

  • Order Sztandaru Pracy I klasy (1954),
  • Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1947).

Przypisy

  1. M.P. z 1947 r. nr 125, poz. 785 „za zasługi położone w dziele odbudowy i uruchomienia przemysłu”.
  2. Maria Meglicka: Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego. T. 3. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie, 1992 r., s. 514–515. ISBN 83-900412-7-8.
  3. Wyszukiwarka cmentarna – warszawskie cmentarze.

Oceń: Eugenia Kubowska

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:18