Antoni Głowacki

---

Życiorys

Antoni Głowacki, po zakończeniu nauki w technikum, podjął naukę w Szkoły Wawelberga i Rotwanda. W 1926 roku związał się z Aeroklubem Warszawskim, co zainicjowało jego karierę w lotnictwie. Swoją pierwszą pracę uzyskał jako kierownik laboratorium w fabryce Philipsa, w której pracował do roku 1930. Jego szkolenie lotnicze rozpoczęło się na lotnisku Lublinek koło Łodzi, a kontynuował je w Dęblinie, gdzie ukończył edukację lotniczą w 1935 roku. Po tym wydarzeniu służył w 1. pułku lotniczym, a od 1938 roku pełnił rolę instruktora w dęblińskiej szkole lotniczej.

W trakcie kampanii wrześniowej walczył w plutonie lotnictwa towarzyszącego, pod dowództwem kpt. Juliana Łagowskiego, przydzielonego do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej. W styczniu 1940 roku, po ucieczce do Wielkiej Brytanii, jego perfekcyjna znajomość języka angielskiego umożliwiła mu podjęcie szkoleń na samolotach bombowych w bazie Sutton Bridge. Wkrótce po tym, poprosił o przeniesienie do lotnictwa myśliwskiego.

W sierpniu 1940 roku, Głowacki przeszedł w stopniu sierżanta do 501 dywizjonu myśliwskiego „County of Gloucester”, które stacjonowało w Gravesend i latał na samolotach Hawker Hurricane. W ciągu jednego dnia, 24 sierpnia 1940, zestrzelił 5 niemieckich samolotów w 3 lotach bojowych, będąc jedynym Polakiem, który osiągnął taki sukces. Niestety, tydzień później został zestrzelony i zmuszony do przymusowego lądowania, co zakończyło się poważnymi obrażeniami.

Po powrocie do zdrowia, został skierowany na stanowisko instruktora w bazie RAF w Usworth. W listopadzie 1941 roku dołączył do słynnego dywizjonu 303, a w połowie 1943 roku znalazł się w 308 dywizjonie myśliwskim „Ziemi Krakowskiej”. Kolejnymi etapami jego kariery były loty w 309 dywizjonie myśliwsko-rozpoznawczym „Ziemi Czerwieńskiej”, a także w 307 „Lwowskich Puchaczy”, by na koniec wojny trafić do 302 „Poznańskiego” dywizjonu myśliwskiego, gdzie osiągnął stopień podpułkownika.

Po zakończeniu działań wojennych, Głowacki osiedlił się w Nowej Zelandii, gdzie pełnił funkcję instruktora w bazie lotniczej Ohakea, ucząc młodych pilotów latania na odrzutowcach Vampire. W 1960 roku zakończył swoją służbę wojskową i przeszedł do pracy w nowozelandzkim Departamencie Lotnictwa Cywilnego. Jego życie zakończyło się 27 kwietnia 1980 roku w Wellington, pozostawiając po sobie niezatarty ślad w historii lotnictwa.

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana Antoni Głowacki plasuje się na 17. miejscu, osiągając wynik 8 i 1/3 zestrzeleń. Wśród tych zestrzeleń znajduje się 3 przypadki uznane za prawdopodobne oraz 4 maszyny, które zostały uszkodzone.

W kategorii zestrzeleń pewnych Głowacki może poszczycić się następującymi osiągnięciami:

• Ju 87 – 15 lipca 1940 (pilotował Hurricane Mk. I, SD-A nr VZ124),
• Do 215 – 15 lipca 1940,
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940,
• Ju 88 – 24 sierpnia 1940,
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940,
• Bf 109 – 24 sierpnia 1940,
• Ju 88 – 24 sierpnia 1940,
• Bf 109 – 28 sierpnia 1940 (pilotował SD-O nr VZ234),
• 1/3 He 111.

W przypadku zestrzeleń prawdopodobnych Głowacki odnotował:

• Fw 190 – 27 kwietnia 1942,
• Fw 190 – 19 sierpnia 1942.

Ordery i odznaczenia

Antoni Głowacki był odznaczonym wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczyły o jego niezwykłych osiągnięciach wojskowych oraz pilotażowych. Oto lista jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8814,
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie,
• Medal Lotniczy – czterokrotnie,
• Odznaka Pilota,
• Distinguished Flying Cross – Wielka Brytania,
• Distinguished Flying Medal – Wielka Brytania,
• Odznaka Pilota RAF – Wielka Brytania.

---

Oceń: Antoni Głowacki

---