Eugeniusz Guz, znany również pod swoimi pseudonimami, takimi jak Borys, Józiek, Klepka i Szoferak, był postacią, która odegrała istotną rolę w historii Polski XX wieku. Urodził się 29 listopada 1904 roku w Warszawie, a swoją drogę życiową zakończył 29 marca 1959 roku w tym samym mieście.
Był to człowiek zaangażowany w działalność polityczną jako działacz komunistyczny, który znacząco wpłynął na wydarzenia w okresie II wojny światowej. Po wojnie stał się funkcjonariuszem aparatu bezpieczeństwa PRL, co czyni go symbolem kontrowersyjnych czasów w Polsce.
Życiorys
Urodził się jako syn Jakuba, jego edukacja zakończyła się na trzech klasach szkoły podstawowej. W latach 1914-1918, po tym jak jego ojciec został ewakuowany do Rosji, Eugeniusz wsparł rodzinę, sprzedając gazety oraz papierosy. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, rozpoczął pracę jako gońca w Urzędzie Skarbowym.
W 1920 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego, ale w 1921 roku został zdemobilizowany. Następnie pracował jako gońca w Urzędzie Zbożowym, a potem jako pomocnik gisera w fabryce wyrobów metalowych. Jego działalność polityczna doprowadziła do zwolnienia z powodu prowadzenia agitacji komunistycznej wśród młodzieży. Od 1923 roku stał się aktywnym członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK), zwłaszcza w dzielnicy Wola, gdzie prowadził kampanie wśród osób bezrobotnych.
Podczas manifestacji osób bezrobotnych w Warszawie został brutalnie pobity przez funkcjonariuszy policji. W 1925 roku wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP), a jesienią 1927 roku został powołany do służby wojskowej, gdzie pełnił funkcję sekretarza komórki KPP w 1 dywizjonie samochodowym w Warszawie. Przez wiele lat, od 1927 do 1939, pracował jako taksówkarz, równocześnie kontynuując swoje zaangażowanie w KPP.
W latach 1929-1930, na polecenie władz KPP, ukończył roczny kurs w szkole wojskowej w Moskwie. Po powrocie do Polski stał się członkiem Komitetu Dzielnicowego KPP Wola i sekretarzem sekcji KPP szoferów. Zorganizował strajk szoferów, od którego stracił prawo jazdy, jednak szybko zdobył „lewe” dokumenty. Na zlecenie Centralnej Techniki KPP przewoził drukarnie i dostarczał nielegalną literaturę komunistyczną. Chociaż wielokrotnie zatrzymywany przez policję, zawsze był zwalniany z braku wystarczających dowodów.
W 1939 roku został zmobilizowany i brał udział w walkach pod Modlinem. Po kapitulacji trafił do obozu w Działdowie, jednak zdołał uciec i wrócić do Warszawy. W trakcie okupacji pracował jako ślusarz na stacji kolejowej, a w 1943 roku założył komórkę Polskiej Partii Robotniczej (PPR), organizując działania sabotażowe przeciwko okupantom. Jako sierżant Armii Ludowej brał udział w powstaniu warszawskim, walcząc na Starówce i w Śródmieściu. Po klęsce powstania, udało mu się uciec z transportu i przez długi czas ukrywał się w Pruszkowie do stycznia 1945 roku.
Po zakończeniu wojny powrócił do Warszawy, gdzie przez kilka miesięcy był zatrudniony w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego (WUBP), a następnie w Głównym Inspektoracie Samochodowym, Zakładach Radiowych im. Kasprzaka, Warszawskim Przedsiębiorstwie Budowlanym, Metrobudowie oraz PKS. Był uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Eugeniusz Guz zmarł i został pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera 28BII-3-25).
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Stanisław Stefański | Antoni Szymanowski (dyplomata) | Tadeusz Strulak | Felicja Marczakowa | Maciej Małecki (polityk) | Leszek Miłosz | Tadeusz Jasionowski | Weronika Czyżewska-Waglowska | Zygmunt Brykalski | Jan Rustecki | Andrzej Woźnicki | Czesław Makowski (działacz komunistyczny) | Joanna Staręga-Piasek | Jarosław Okrągły | Tomasz Schweitzer | Beniamin Benedykt Gurcman | Zdzisław Avenarius | Marcin Kierwiński | Marek Zelent | Aleksander Henryk de RossetOceń: Eugeniusz Guz (1904–1959)