Zerzeń

---

Granice

Granice Zerznia, według materiałów opracowanych przez MSI, obejmują różnorodne obszary i są precyzyjnie wytyczone. Początek granic usytuowany jest przy kanale Nowa Ulga, skąd biegną wzdłuż ulicy Zastowskiej aż do ulicy Spadowej. Następnie granica kieruje się ul. Spadową w stronę kanału Rów Zerzeński.

Dalszy przebieg granic prowadzi w kierunku zachodnim, mijając jezioro Żabie, aż do wspomnianego kanału Nowe Ujście, a stąd do granicy Wisły oraz dzielnicy Mokotów. Z tego punktu granice podążają dalej wzdłuż granicy z Wilanowem oraz przedłużenia ul. Skalnicowej.

Granica następnie kieruje się do cieku wodnego i kontynuuje na północ wzdłuż ulicy Chodzieskiej, przechodząc w ul. Trakt Lubelski. Od tego miejsca granice ulegają dalszym przekształceniom, prowadząc przez Trakt Lubelski w dół oraz skrzyżowanie z ul. Borków, gdzie zmieniają kierunek na wschodni do kanału Zagoździańskiego.

Ostatecznie na północy, granica biegnie kanałem Zagoździańskim, aż do kanału Nowa Ulga na wysokości ul. Zastowskiej, zamykając tym samym wytyczony obszar.

Historia

Początki osadnictwa na ziemiach Zerznia

Na obszarze dzisiejszego Zerznia oraz w jego okolicach pierwsi mieszkańcy osiedlili się w okresie końca paleolitu, co miało miejsce mniej więcej od 14 do 10 tysięcy lat temu. Byli to wędrowni przedstawiciele plemion, którzy zajmowali się przede wszystkim myślistwem oraz zbieractwem. Po ustąpieniu lodowca, klimat tego regionu uległ znacznemu ociepleniu, co stwarzało korzystne warunki do życia. Koczownicy ci wznosili tymczasowe obozowiska, z których wiele pozostałych do dzisiejszych czasów, dając nam cenny wgląd w ich cywilizację.

Późniejsze wieki na tych ziemiach były świadkiem osiadłego trybu życia, w których to plemiona stosowały nowe metody gospodarowania. W rejonie Zerznia znaleziono różnorodne artefakty, które świadczą o obecności ludzi w czasach epoki brązu oraz wczesnego żelaza. Przykładem mogą być groby całopalne z kultury łużyckiej, datowane na okres od 1300 do 400 roku p.n.e., jak również cmentarzysko zbudowane przez kulturę grobów kloszowych, plac o długości 200-250 lat, który zawierał pięćdziesiąt pięć grobów, zarówno kloszowych, jak i jamowych. Co więcej, nieopodal odkryto miejsce, gdzie dokonywano rytuału palenia zwłok na stosie.

Czasy średniowieczne

Zerzeń ma średniowieczne korzenie, sięgające początków II tysiąclecia naszej ery. Według przypuszczeń Henryka Wierzchowskiego, wieś ta mogła być częścią ziemi uposażonej dla opactwa w Mogilnie, ofiarowanej przez Bolesława Szczodrego. Badania archeologiczne dowiodły, że mała osada funkcjonowała na tych terenach już w XII lub XIII wieku, jeśli nie wcześniej. Dobra zerzeńskie obejmowały rozciągający się pas ziemi od Wisły w kierunku posiadłości Miłosna. Południowa część sąsiadowała z dobrami miedzeszyńskimi, a od północy z zastowskimi, natomiast na wschodzie znajdował się gęsty bór.

W rejonie doliny Wisły dominowały łąki oraz urodzajne tereny, co bardziej sprzyjało rozwojowi osadnictwa. Urok Wisły oraz otaczające ją rozległe puszcze mazowieckie stanowiły dodatkowe atuty dla rolników i osadników.

Do 1338 roku wieś Zerzno była integralną częścią posiadłości Opactwa Benedyktynów w Płocku, co podkreśla jej znaczenie w średniowiecznym układzie politycznym regionu.

Czasy nowożytne

W czasach nowożytnych, w 1580 roku, wieś szlachecka Rzizno została zarejestrowana w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego. Jej historia w tym okresie również maluje obraz bogatej tradycji lokalnej społeczności, która rozwijała się na ziemiach pełnych różnorodnych wpływów kulturowych.

Inne informacje

W 2015 roku zrealizowano dokumentalny film pod tytułem „Osada Zerzeń”, który przedstawia niezwykłe losy mieszkańców tej osady. Produkcja ta odkrywa opowieści, które są znane tylko nielicznym, szczególnie najstarszym mieszkańcom, ukazując ich życie i historie.

---

Oceń: Zerzeń

---