Gmach Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie

Budynki biurowe

W sercu Warszawy, przy alei Jana Chrystiana Szucha, znajduje się imponujący Gmach Najwyższej Izby Kontroli. To monumentalne dzieło architektury, które zostało zbudowane z myślą o Najwyższej Izbie Kontroli Państwa. Jego monumentalny charakter zwraca uwagę przechodniów i stanowi istotny element krajobrazu stolicy.

Od roku 1945 budynek pełni również funkcję siedziby Ministerstwa Spraw Zagranicznych, co podkreśla jego znaczenie w strukturze administracyjnej Polski. Gmach nie tylko ma wartość użytkową, ale również stanowi symbol przejrzystości i kontroli w funkcjonowaniu instytucji państwowych.

Opis

Gmach wzniesiony w 1935 roku jest dziełem Tadeusza Leśniewskiego, w ścisłej współpracy ze Stefanem Colonny-Walewskim. Z czego wynika, że Najwyższa Izba Kontroli Państwa przeniosła swoją siedzibę z budynku ulokowanego przy ulicy Poznańskiej 30.

Charakterystycznym elementem tego gmachu, zaprojektowanego w stylu nowego klasycyzmu połączonego z elementami strukturalizmu, stanowi fasada w kolorze czerwonym. Efekt ten uzyskano dzięki obłożeniu ścian płytami ciemnoczerwonego piaskowca tumlińskiego. We wnętrzu znajduje się reprezentacyjny hol, który wyłożono eleganckim czarnym marmurem. Dodatkowo, detale architektoniczne oraz wystrój wnętrz zostały wykonane w stylu art déco.

W czasie II wojny światowej, budynek znalazł się w obrębie niemieckiej dzielnicy policyjnej, a okupacyjne władze przeznaczyły go na siedzibę Policji Porządkowej (Ordnungspolizei – OrPo). W skład tego budynku weszły również m.in. Komenda Policji Ochronnej (Schutzpolizei), dowództwo pułku policji SS (SS-Polizei-Regiment Warschau, który od lipca 1942 roku przyjął nazwę SS-Polizei-Regiment 22) oraz Komenda Żandarmerii (Gendarmerie).

Mimo ciężkich czasów, gmach nie został zniszczony podczas wojny i w 1945 roku stał się siedzibą Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W okolicy 1950 roku do budynku, od strony ulicy Litewskiej, dobudowano dodatkowe skrzydło w stylu neoracjonalizmu.

Przypisy

  1. Świętokrzyskie piaskowce – mały przewodnik po polskich zabytkach. surowce-naturalne.pl. [dostęp 14.04.2024 r.]
  2. Witold Żarnowski: Raczej zginąć, niż zdradzić sprawę. Areszt śledczy gestapo w al. Szucha 25. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej i Muzeum Niepodległości, 2014 r., s. 25–26. ISBN 978-83-7629-664-7.
  3. Henryk Walendowski. Minimonografie polskich kamieni budowlanych. Piaskowce tumlińskie. „Nowy Kamieniarz”. 1 (44)/2010, styczeń 2010 r.
  4. a b c Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006 r., s. 60. ISBN 83-60350-00-0.
  5. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994 r., s. 300. ISBN 83-01-08836-2.
  6. Siedziby Najwyższej Izby Kontroli. [w:] Najwyższa Izba Kontroli [online]. nik.gov.pl. [dostęp 11.01.2015 r.]
  7. Poznańska 30 róg Żulińskiego 10. warszawa1939.pl. [dostęp 11.01.2015 r.]
  8. Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984 r., s. 57. ISBN 83-01-04207-9.

Oceń: Gmach Najwyższej Izby Kontroli w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.86 Liczba ocen:12