Wojciech Wilski

---

Życiorys

Wojciech Wilski, syn Feliksa, był żołnierzem Armii Krajowej, a jego kariera zawodowa była imponująca. W 1949 roku objął stanowisko dyrektora administracyjno-handlowego Zakładów Jedwabiu Naturalnego „Milanówek”. Jego następne kroki doprowadziły go do roli dyrektora Zespołu do Spraw Plastyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki, którą pełnił w latach 1960–1969. Po tej funkcji był dyrektorem Centralnego Biura Wystaw Artystycznych w latach 1969–1977, a wcześniej był także jego wicedyrektorem.

W jego kadencji na stanowisku CBWA zorganizowano wiele Plenerów w Osiekach, co przyczyniło się do rozwoju sztuki w Polsce. Jego działalność w tej instytucji była znacząca i pamiętana przez współczesnych mu artystów.

O Wojciechu Wilskim wypowiedziała się Bożena Kowalska, która powiedziała: „Wilski nie był historykiem sztuki, ale dobrze był w sztuce zorientowany. Miał głęboką, pokoleniami kształtowaną kulturę, dobrą wolę i doradców. To był wspaniały człowiek. Bardzo uczciwy, o tym wymiarze uczciwości, której śladu już u nas nie ma od wielu dziesięcioleci. Niech o tym zaświadczy taki znamienny detal: Wilski mieszkał na Starym Mieście. Miał oczywiście samochód do swojej dyspozycji, ale on zawsze piechotą przychodził do pracy i piechotą z niej wracał. Nigdy nie korzystał z niczego, co mogłoby mu przynieść osobiste korzyści czy zapewnić wygodę. (…) Pochodził z rodziny ziemiańskiej, należał do szlachty bardzo wysoko społecznie ustawionej i pielęgnującej kulturę. Wyniósł z domu upodobanie i doskonałą znajomość muzyki. Była ona główną dziedziną, którą się zajmował prywatnie. Nie wyobrażam sobie, aby na którymkolwiek ważnym koncercie nie był obecny.”

W dalszej części swojego wspomnienia Kowalska dodała, że sztuką zajmował się na marginesie swoich zainteresowań i że jego przyjaźń z Armandem Vetulanim miała duży wpływ na jego życie artystyczne. Wspólnie przez długi czas prowadzili instytucję, co pokazuje, jak ważna była dla niego współpraca z wartościowymi ludźmi.

Wizja Włoskiego na temat partii i ludzi w niej była jasna. Prosił Kowalską, aby wstąpiła do partii jako wicedyrektor od spraw artystycznych, argumentując: „Pani Bożeno, im więcej będzie ludzi porządnych w partii, tym będzie lepszy ten kraj.” Jego pragnienie poprawy sytuacji w kraju bylo dla niego priorytetem, a jego działalność dowodziła zaangażowania i poświęcenia w dążeniu do rozwoju kultury.

Ostatecznie, Wojciech Wilski zmarł, a jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Bródnowskim, gdzie został pochowany 21 czerwca 2011 roku (kwatera 45C-1-4). W jego życiu prywatnym ważną rolę odegrał także fakt, że był żonaty i miał brata. Jego historia jest przykładem człowieka, który łączył pasję z odpowiedzialnością społeczną i kulturową.

Ordery i odznaczenia

Wojciech Wilski był odznaczany za swoje osiągnięcia i zasługi w kraju. Oto jego najważniejsze odznaczenia:

• srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 11 lipca 1955 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 19 stycznia 1955 roku.

---

Oceń: Wojciech Wilski

---