Wacław Bruner

---

Życiorys

Wacław Bruner przyszedł na świat 25 lipca 1898 roku w Warszawie, pochodząc z rodziny Jana Henryka. Będąc uczniem Gimnazjum im. M. Reja w Warszawie, zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1916 roku rozpoczyna studia prawnicze naUniwersytecie Warszawskim, gdzie stał się członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja”. Już w 1917 roku zainicjował powstanie Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej na Uniwersytecie, a jego działalność obejmowała także kierowanie strajkiem studenckim w tym okresie.

W listopadzie 1918 roku reprezentował swoją organizację na zjeździe młodzieży akademickiej we Lwowie, a tuż po tym brał udział w walkach o to miasto. W roku 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w ramach Pułku Obrony Warszawy, który był tworzony przez Polską Partię Socjalistyczną, a później działał w dywersyjnych oddziałach „Związku Obrony Ojczyzny”. W 1921 roku współpracował z innymi członkami warszawskiego ZNMS przy plebiscycie na Górnym Śląsku oraz uczestniczył w III powstaniu śląskim.

W maju 1922 roku, wspólnie z Stanisławem Dubois oraz Bohdanem de Nissau, aktywnie uczestniczył w organizacji ogólnopolskiego zjazdu Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, podczas którego został wybrany sekretarzem generalnym Komitetu Wykonawczego ZNMS. Już od 1923 roku działał w Centralnym Wydziale Młodzieży TUR, a trzy lata później stał się członkiem Komitetu Centralnego tej organizacji.

W latach 1928–1930 pełnił rolę członka egzekutywy Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS Warszawa Podmiejska oraz w 1928 roku ubiegał się o mandat do Sejmu z ramienia państwowej listy PPS. W okresie od 1923 do 1939 roku był urzędnikiem Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, a od 1929 roku naczelnikiem wydziału w departamencie ubezpieczeń społecznych. W 1933 roku był jednym z pomysłodawców ustawy scaleniowej ubezpieczeń społecznych.

W 1934 roku, jako podporucznik piechoty pospolitego ruszenia, figurował w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, będąc jednocześnie „przewidzianym do użycia w czasie wojny”. Po wybuchu II wojny światowej został ewakuowany do Lwowa, gdzie został aresztowany przez NKWD i przetransportowany na Ural. Uwolnienie nastąpiło po podpisaniu układu Sikorski-Majski w 1941 roku, po czym objął funkcję kierownika wydziału opieki społecznej Ambasady Polskiej w Kujbyszewie i współdziałał w komitecie PPS.

W 1942 roku powrócił do Londynu, gdzie objął stanowisko sekretarza generalnego Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej oraz później kierownika biura Funduszu Pomocy Polakom. Po wojnie kontynuował swoje działania w Polskiej Partii Socjalistycznej na emigracji. Do 1952 roku był wiceprzewodniczącym Komitetu Głównego PPS w Wielkiej Brytanii oraz przewodniczącym Zarządu Głównego Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego.

W czerwcu 1955 roku został wybrany do Centralnej Komisji Rewizyjnej PPS, jednak zrezygnował z tego zaszczytu. Aktywnie działając, był także w Radzie Towarzystw Pomocy Polakom oraz pełnił rolę wiceprezesa Towarzystwa Przyjaciół Dzieci i Młodzieży. Zmarł w 1957 roku i spoczywa na cmentarzu Brompton Cemetery, w grobie oznaczonym numerem J/2.6/11.3.

---

Oceń: Wacław Bruner

---