Julia Pitera

---

Życiorys

Julia Pitera urodziła się jako córka Kazimierza i Marii. Jej edukacja rozpoczęła się na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1977 roku ukończyła filologię polską. Następnie w 1981 roku uzyskała dyplom z podyplomowych studiów edytorsko-tekstologicznych, a siedem lat później zdała egzamin dla dyplomowanych pracowników dokumentacji naukowej. W latach 1981–1991 Pitera pracowała jako pracownik naukowy w Instytucie Badań Literackich PAN.

Po tym okresie, w latach 1991–1992, zaangażowała się w prace w Biurze Współpracy z Partiami Politycznymi, Organizacjami Społecznymi, Związkami Zawodowymi i Kościołami w Kancelarii Prezydenta RP, a w kolejnych latach, od 1992 do 1994, uczestniczyła w administracji rządowej, szczególnie w biurach odpowiedzialnych za reformę administracji publicznej. W latach 1994–1998 była redaktorem programu „Pytania o Polskę” emitowanego w TVP2, który prowadził Andrzej Urbański. W 1993 roku skorzystała z możliwości odbycia stażu we Francji, pracując w ministerstwie finansów oraz ministerstwie zdrowia.

Pitera aktywnie uczestniczyła w działaniach antykorupcyjnych na międzynarodowej arenie. W 1998 roku brała udział w programie Departamentu Stanu USA, który dotyczył m.in. zwalczania korupcji oraz mechanizmów prewencyjnych związanych z pracą prokuratury i policji. W latach 1981–1991 była również członkiem NSZZ „Solidarność”, a następnie, w latach 1990–1991, Porozumienia Centrum oraz Unii Polityki Realnej (w latach 1994–1998).

W okresie 1994–2005 Pitera zasiadała w Radzie m.st. Warszawy, początkowo rekomendowana przez Unię Polityki Realnej, a później przez Ligę Republikańską. W 2002 roku bez powodzenia ubiegała się o urząd prezydenta stolicy, osiągając czwarty wynik w wyborach, aby następnie powrócić do roli radnej. Od 1999 do 2005 była członkiem zarządu Transparency International Polska, a w latach 2001–2005 pełniła funkcję prezesa tej organizacji, która skupia się na walce z korupcją.

W 2005 roku zrezygnowała z tej pozycji, decydując się na start w wyborach do Sejmu RP z list Platformy Obywatelskiej. Tego samego roku była jednym z założycieli Stowarzyszenia Pamięci Narodowej, a także współautorką licznych prac biobibliograficznych i publikacji dotyczących administracji państwowej oraz zwalczania patologii życia publicznego. Jej felietony pojawiały się m.in. w takich czasopismach jak „Wspólnota”, „Newsweek” i „Słowo Polskie”. Zasiadała także w Radzie Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich od 2002 roku.

Pitera brała udział w audycie OECD w 2004 roku, który dotyczył wdrożenia programów antykorupcyjnych w Bułgarii, Rumunii oraz Turcji, związanych z ich akcesją do Unii Europejskiej. Krytycznie oceniała działania warszawskich władz w latach 1994–2002, określanych mianem tzw. układu warszawskiego.

W 2005 roku uzyskała mandat posłanki V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej, reprezentując Warszawę. Na początku 2006 roku objęła stanowisko rzecznika ds. sprawiedliwości w tzw. gabinecie cieni swojej partii. W czerwcu 2007 roku była kandydatką PO na prezesa Najwyższej Izby Kontroli, jednak przegrała głosowanie w Sejmie z Jackiem Jezierskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 roku ponownie weszła do Sejmu, zdobywając najlepszy indywidualny wynik w okręgu płockim, osiągając 42 669 głosów.

22 listopada tego samego roku objęła funkcję sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, a 5 grudnia została powołana na pełnomocnika rządu ds. opracowania programu zapobiegania nieprawidłowościom w instytucjach publicznych. Jej dymisja z rządu miała miejsce 30 listopada 2011 roku, a w kolejnych wyborach parlamentarnych w 2011 roku zdobyła reelekcję, uzyskując 29 095 głosów, co ponownie było najlepszym wynikiem w płockim okręgu. W 2014 roku uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji, jednak nie ubiegała się o reelekcję w 2019 roku.

---

Oceń: Julia Pitera

---